κάνει νύστα, ή εγώ νυστάζω;

Χθές το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φίλος, μπλόγκερ εκ των αγριοτέρων του είδους, και ζήτησε κάποιες τεχνικές συμβουλές. Επειδή στη βικιπαίδεια στο λήμα ημιμαθής έχουν τη φωτογραφία μου, του απήντησα με προθυμία και με έπαρση 25 καρδιναλίων και τον οδήγησα με σιγουριά εις τας οδούς της απόλυτης άγνοιάς μου. Μα στην προσπάθειά μου να αντιληφθώ τι ακριβώς ζητά, άνοιξα τούτη δω τη σεπτή πλην τίμια σελίδα και μ΄ έπΧιασε ένας νόστος ένα πράμα. Είδα και το τελευταίο ποστ με το οποίο ουδόλως συμφωνώ πλέον και μ΄ έπΧιασε ένα παράπονο.
- “Διατί ρε κόπανε εκτίθεσαι τοιουτοτρόπως εις το πολυπληθές κοινό σου;”, έτσι είπα γοερώς και πλαγίως απευθυνόμενος εμού του ιδίου. Και αποφάσισα να σβήσω το μπλογκ φορέβερ και να μεταθέσω το επόμενο ποστ εις τας καλένδας.
Σήμερα όμως λίαν της πρωίας, καθώς οδηγούσα το ξεσκέπαστο σαραβαλάκι ερυθρού χρώματος και χιλίων τριακοσίων κυβικών, πλησίασαν δύο νεαρές κοπέλες με ένα σκεπασμένο σαραβαλάκι κυανού αν θυμάμαι καλά χρώματος και απροσδιορίστων κυβικών, με σκοπό πονηρό.
“ Καλέ, πόσο πάει το σαραβαλάκι σας όπως είναι;” είπαν εις άπταιστον Ελληνικήν,
“Εάν εννοείται μετ΄ εμού του ιδίου, είναι ανεκτίμητον. Εις την αντιπροσωπίαν όμως θα το αγοράζατε με 18,000 ευρώ άνευ περιεχομένου”, απήντησα και απρόσεκτος καθώς ήμουν μου έπεσε η στάχτη του πούρου στο λευκό υποκάμισο. “Εάν όμως επιμένετε να λάβετε περιεχόμενον, διδάσκω 8 με 10 εις τα ιδιαίτερα διαμερίζματά μου. Και επειδή εισθε μόνον δύο ενώ εγώ θα είμαι μετά του Αλφόνσου, εσύ η ξανθούλα .... φέρε και μίαν συνάδελφόν σου”
”Είστε απαράδεκτος” μου είπαν οι κοπέλες και έφυγαν σπινιάροντας.
“Ευχαριστώ! Ευχαριστώ, που με αναγνωρίσατε!” πρόκαμα να απαντήσω με σεμνότητα। “Μπορείτε να με αποκαλείτε απλώς Δόχτωρα”, φώναξα δια να με ακούσον καθόσον είχαν απομακρυνθεί, και πατών το γκάζι κοντά στην περιοχή του Γκύζη, παραβίασα τον σηματοδότη πούταν κατακόκκινος। Τοιουτοτρόπως με σταμάτησε ένας καλός κύριος που στεκόταν στη μέση του δρόμου και φορούσε καπέλο απ΄ αυτά που παλιά είχαν στέμμα, και αυτός -καθώς αποδείχθηκε -με σκοπό πονηρό.
“Είστε απαράδεκτος” μου είπε. “Άδεια, δίπλωμα” μου ξαναματαείπε. Και συνέχισε τις γαλιφιές, μέχρι που με ανάγκασε να του δώσω αυτόγραφο σ΄ ένα χαρτί που είχε κόψει από ένα μπλοκάκι στο οποίο κάτι σημείωνε.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα, να επιστρέψω εις τας ξυγγραφάς διότι μια που είμαι τόσο γνωστός και αγαπητός εις το κοινό μου, τι διάολο, θα φροντίσω η μέρα των 28 ωρών (τόσο διαρκεί η δική μου) να διαρκεί 29, να αφιερώνω και μια ωρίτσα στο μπλογκ, να μην αναγκάζεται ο πάσα και η πάσα εις να με ρωτά “πόσο πάει” ή να ζητά αυτόγραφο δια της κλήσεως για δήθεν παραβίαση του ερυθρόδερμου σηματοδότου.

Ταύτα και παραμένω
ΑπαράδεΧτος
και
Δόχτωρας
... του γιατρού όμως.