Έρωτος Μνημόσυνον

Μια φορά κι΄ έναν καιρό πριν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια, θέλησε ο Χάροντας να καλέσει τους θεούς του πάνω κόσμου, στου κάτω κόσμου τα μυστήρια να τους μυήσει. Και σαν πρόσχημα σκέφτηκε να οργανώσει ένα μεγάλο γλέντι, αντάξιο των Ολυμπίων συμποσίων. Και να καλέσει αποφάσισε όλους τους θεούς. Έλληνες και ξένους!  Για να τους αποδείξει πως το βασίλειό του, όχι μόνο από μυστήρια μα κι' από φιλοξενία ξέρει. Μα σαν εξέτασε το έμψυχο των νεκρών θνητών του υλικό, κατάλαβε πως με κλάματα, μοιρολόγια και προσευχές, το προσχηματικό του γλέντι, ... θ΄αποτύγχανε. Οι θεοί του πάνω κόσμου θέλαν τραγούδια,τσίκνα, αμβροσία και σπονδές.  Αλλιώς, ... θα φεύγαν πριν χαραχθεί η ένωση με το χθόνιο βασίλειο.

Κι έψαξε για πρώτη ο Χάροντας φορά, και διεπίστωσε πως οι νεκροί του, γέροντες ήταν, άρρωστοι και προπαντός δυστυχισμένοι. Και μελέτησε τις χαράξεις της ζωής τους, που σύμφωνα με τον άγραφο νόμο κατέθεταν στη βιβλιοθήκη της πηγής της λήθης, και ανακάλυψε πως σχεδόν όλοι τους, σε κάποια στιγμή της πορείας τους στον πάνω κόσμο, υπήρξαν ευτυχισμένοι. Μα τη στιγμή που εκείνος είχε διαλέξει να τους καλέσει το άνθος της ευτυχίας δεν υπήρχε. Και έτσι διεπίστωσε πως το λάθος ήταν δικό του. Επειδή μέχρι τότε δεν τον ενδιέφερε αυτό το στοιχείο, τους έφερνε στον Άδη όταν η ευτυχία στέρευε ή πριν προλάβει να ανθίσει. Γιατί η ευτυχία των θνητών, το ΄ξερε αυτό ο Χάροντας, είναι σαν το λουλούδι. Ανθίζει μόνο μια στιγμή και μαραίνεται για πάντα.

Και έσπευσε να κόψει νέα άνθη, το γλέντι των θεών για να στολίσει.

Ανέβηκε στον πάνω κόσμο και πήρε όσους βρήκε με τη σφραγίδα της ευτυχίας στολισμένους. Και τους άλλους τους άφησε στη δυστυχία τους.

Και γέμισε ο κάτω κόσμος με της ευτυχίας τα άνθη. Και το γλέντι των θεών, .. αντάξιο θεών του πάνω κόσμου έγινε.

Κι από τότε ο Χάροντας κόβει τα άνθη της ευτυχίας το βασίλειό του να στολίσει για χάρη των μόνιμων πλέον καλεσμένων του. Κι αφήνει για τον πάνω κόσμο όσα δεν προλάβει να μαζέψει ή όσα κοντεύουν να μαραθούν.

Κι από τότε, οι μυημένοι στου Χάροντα τα συμπόσια θεοί, Έλληνες και ξένοι, ασχολούνται με τους θνητούς του κάτω κόσμου και παραμελούν τους ζωντανούς.

Γι΄ αυτό ξεχάστηκαν απ΄ τους δυστυχείς θνητούς που αναγκαστικά βρήκαν άλλους, κατ΄ εικόνα και ομοίωση δυστυχισμένους, για να τους αντικαταστήσουν.

Γι΄ αυτό και οι ερωτευμένοι κρύβονται και θέλουν να είναι μόνοι στις στιγμές της μεγάλης τους ευτυχίας. Τους το επιβάλει ο Έρωτας να κρύβονται, μη τυχόν και επιθυμήσει ο Χάροντας την ευτυχία τους ...

Και ζουν οι μακάριοι νεκροί καλά, παρέα με τους λησμονημένους θεούς στον κάτω κόσμο, και μεις οι δυστυχείς μόνο σ΄ αυτόν τον ρέμπελο τον Έρωτα μπορούμε να ελπίσουμε την των θεών και των θνητών ανάσταση.

Είθε.