Παραμύθι δίχως επανάσταση ... ακόμα

Κάπου κάπως κάποτε, μεγάλο γινόταν πανηγύρι και ο λαός ήταν ακάλεστος. Και μαζεύτηκαν απ΄ όλα του κόσμου τα βόρεια μέρη πανηγυριστές, τους νοτίους για να συναντήσουν συναδέλφους.   Κι αλληλοθαυμάζονταν κι αλληλοσυγχαίρονταν, μέχρι που μια μέρα ξαφνικά, δίχως κανείς να έχει προνοήσει, το πανηγύρι τέλειωσε.  Και είχαν από καιρό φύγει οι επισκέπτες του βορρά όταν κάποιος, ... ντόπιος; ... ξένος; ... θα σας γελάσω..., σκέφτηκε πως θα 'πρεπε τα οικονομικά, της πανηγύρεως, ν΄ αναλυθούν στοιχεία.   Κι αποφασίσαν ομοφώνως πως κάπου κάπως κάποτε, το πανηγύρι στοίχισε πολύ και πως κάπου κάπως κι΄ άμεσα, ο σπάταλος λαός, πρέπει να τιμωρηθεί.  Τι κι΄ αν δεν αξιώθηκε στο πανηγύρι να χορέψει, "Ως μοναδικός της ρεμούλας υπαίτιος, την χρεοκοπίαν θάπρεπε να αποτρέψει".   Και αποφασίστηκε για να ξεπληρωθούν τα δάνεια, δάνεια κι΄ άλλα να δοθούν, κι΄ απ΄ τους σπάταλους που δε χόρεψαν να ξεπληρωθούν. Έτσι!  Για να μάθει, ... να μην πανηγυρίζει,  ο λαός.

... και ζήσαν τη μιζέρια τους δίχως επανάσταση και με κλειστά τ΄ αυτιά στους ποιητάδες που ματαίως τραγουδούσαν,

...άντε θύμα άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς...

Μα το παραμύθι δεν τέλειωσε ακόμα...    Το τέλος θα το γράψουν εκείνοι που κάποτε πανηγύριζαν δίχως να έχουν χορέψει.  Και το τέλος που δε γράφτηκε ακόμα, σύντομα θα γραφτεί με χρώμα πορφυρό.   Είμαι σίγουρος!