Μαϊάμι 3/7/2012

Το λεωφορείο Νο 3 που ανεβοκατεβαίνει τη λεωφόρο Μπισκέιν είναι ένα μαγικό κουτί. Καθώς κινείται απ΄ το βορρά στο νότο κι΄ απ΄ το νότο στο βορρά, μεταμορφώνει ανθρώπους. Επιβιβάζονται στις φτωχογειτονιές του βόρειου Μαϊάμι ο σημαδεμένος Χουάν κι΄ ο φωνακλάς μπαρμπα Θωμάς κι είναι έτοιμοι για τσαμπουκάδες. Κοιτάζουν γύρω του και τα μάτια τους λένε “estás hablando a mí?”, “what are you looking at!”. Μα καθώς το μαγικό κουτί με τον αριθμό 3 πλησιάζει το ντάουντάουν, φοράνε τη μάσκα του καλού Αμερικάνου. Εκείνη που ορκίστηκαν να φορούν για την υπόλοιπη ζωή τους, όταν τους έδωσαν την άδεια παραμονής. Βάζουν το δεξί χέρι στην καρδιά καθώς πλησιάζουν το γκάβερμεντ σέντερ και ξεχνούν τα ιδιωματικά ισπανικά και τη γλώσσα της κρεολής. Αίφνης μιλούν αμερικάνικα. Κατεβάζουν τα ντεσιμπέλ και κοιτούν χαμηλά. Νιώθουν ξένοι καθώς μπαίνουν στο metromover και ξεχνούν πως είναι πλειοψηφία. Σκιάζονται τα ψηλά τα κτίρια και τους μπάτσους της φυλής τους. Αυτοί είναι οι πιο βίαιοι.... Και μόλις ξαναμπουν στο μαγικό κουτί Νο 3 κάνουν την επανάστασή τους. Βγάζουν τη μάσκα. Ο τελευταίος ουρανοξύστης φαίνεται απ΄ το πίσω παράθυρο του λεωφορείου και μεταμορφώνονται για να ζήσουν την ελευθερία του γκέτο. Estas hablando a mi? Και δεν νοιάζεται ο Χουάν που δέκα χρόνια νόμιμος ποτέ του δεν κολύμπησε στο διάσημο σάουθ μπιτς, Ούτε τον μπάρμπα Θωμά τον κόφτει που δεν είδε τα Βενετικά νησιά και τα μουσεία. Τους αρκεί που πήγαν τα παιδιά τους στο ενυδρείο με την όρκα και που έχουν στην τσέπη δέκα δολάρια για να ψωνίσουν στο φάμιλι ντόλαρ.