η ξένη

..... Τον άκουγα προσπαθώντας να κάνω τον αδιάφορο και είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να μη ζητήσω διευκρινήσεις για τις δεκάδες απορίες που γεννούσε η ακατάστατη διήγηση του. Μα προς μεγάλη μου απογοήτευση η ικανοποίηση της αχόρταγης περιέργειας διεκόπη απότομα όταν ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου τον πλησίασε και του ψιθύρισε κάτι στ΄ αυτί.

“Συγνώμη κύριε Τραμοντάνα, δυστυχώς πρέπει να σας αφήσω.  Μα έχουμε χρόνο μπροστά μας.  Τη συνέχεια της ιστορίας θα σας την πω αργότερα. Έτσι κι΄ αλλιώς θα μείνετε μέρες απ΄ ότι είδα στα χαρτιά μου. Α συγνώμη.  Ξέχασα να σας δώσω την αλληλογραφία σας. Με συγχωρείτε.”

Μου έδωσε ένα μάτσο γράμματα και με άφησε μόνο να συνηθίσω τη νέα μου ανακάλυψη. Τη ροπή μου προς το κουτσομπολιό. Και άφησα για αργότερα τους φακέλους με την αλληλογραφία που είχα ζητήσει απ΄ την γραμματέα μου να προωθεί στο «ξενοδοχείο των αποσυρθέντων» και συγκεντρώθηκα σ' αυτά που για την ώρα εξουσίαζαν το ενδιαφέρον μου.   Ήμουν πιόνι μιας φιλήδονης περιέργειας.  Οι ιστορίες που είχα πλάσει στο μυαλό μου για την ξένη δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα που μαρτυρούσε ο επίσης ξένος, μα αδιάφορος για μένα, εθελοντής αφηγητής.  Και προσπάθησα να φτιάξω μόνος τη συνέχεια της ιστορίας.  Μα τίποτα το εξαίσιο δεν κατάφερνα να σκαρφιστώ.  Ενώ αντίθετα, ο ενθουσιασμός της αφήγησης του ξενοδόχου μαρτυρούσε μιαν ιστορία με πλοκή γεμάτη ανατροπές... Τώρα πια, η ξένη, δεν είχε μόνο τις θηλές της να ταΐζουν το ενδιαφέρον μου. Είχε και μιαν υπόσταση, διαμορφωμένη απ΄ τις καταγραφές του αφηγητή, που παρουσίαζε ένα συγκεκριμένο ανθρώπινο χαρακτήρα.  Το χιονισμένο τοπίο απέκτησε ρυτίδες μα ήταν ακόμα άσπιλο. Και το  θλιβερό άλλοθι για τη συμμετοχή μου στις παράνομες ακουστικές διεισδύσεις που με ωθούσε η αφήγηση του ξενοδόχου ήταν η περιέργεια.  Μα αφορμή, παρέμεναν δύο θηλές και κίνητρο η μονομερής έλξη για το, σμιλεμένο απ΄  το ίδιο τον θεό έρωτα,  κορμί μιας ξένης.  Για ένα κορμί του οποίου μόνο το περίγραμμα είχα μελετήσει, κι΄ αυτό χάρη στην πλαστικότητα των φορεμάτων που το κάλυπταν.  Για ένα κορμί που σαν έκλεινα τα μάτια έμενε γυμνό αφήνοντάς με να βλέπω κάθε κρυφή του λεπτομέρεια. Και γεννιόντουσαν ανεξέλεγκτες επιθυμίες διαπλοκής... 

συνεχίζεται...