Πέρασαν οι μέρες, πέρασαν τα χρόνια, πέρασε και η ώρα και αίφνης θυμήθηκα πως κάποτε είχα ένα ιστολόγιο όπου εναπόθετα, λέξη λέξη, τον καημό μου νομίζοντας πως ίσως κάπου κάπως κάποιος κάποτε κατανοήσει...
Έλεγξα την επισκεψιμότητα του ιστολογίου, επιβεβαίωσα τον -ενδεχομένως - αριθμό μηδέν (0) και με αποφασιστικότητα έλαβα απόφαση αποφασιστική. Να κρύψω αποφάσισα σκόρπιες και απόκρυφες σκέψεις στις σελίδες του ιστολογίου. Να ξαναγίνω δόΧτωρ του ιατρού ΑπαράδεΧτος και να πω με φωνή στεντόρεια πλην ανήκουστη από ώτα αναγνωστών συνανθρώπων, "συγνωμηνέσφαλα".
Και όταν κατάφερα να ανασύρω τον κωδικό, άνοιξα την ιστοσελίδα και ανακάλυψα e-νυχτερίδες κι e-αράχνες γλυκιά μου.. Πράγμα το οποίο επιβεβαίωσε το ορθόν της απόφασής μου, ... με άλλα λόγια,
ξαναματαεπανέρχομαι δριμύτερος...
δόΧτωρ του ιατρού
Απαράδεχτα Τομάζος
συγνωμηνέσφαλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!