Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Ο Καλλιτέχνης

Ο Καλλιτέχνης
του
OscarWilde

Ένα βράδυ, πλημμύρισε την ψυχή του η επιθυμία να πλάσει τον πίνακα της "Στιγμιαίας Ευτυχίας". Ξεχύθηκε λοιπόν στον κόσμο, ψάχνοντας για χαλκό. Γιατί μόνο από χαλκό μπορούσε να τον φανταστεί.

Όμως ο χαλκός του κόσμου όλος είχε εξαφανιστεί, και χαλκός δεν υπήρχε πουθενά για να βρεθεί, παρεκτός από τον χαλκό του πίνακα της "Παντοτινής Θλίψης"

Τον πίνακα αυτόν, τον είχε πλάσει ο ίδιος, με τα χέρια του, και τον είχε στήσει στο μνήμα της μοναδικής αγάπης της ζωής του. Στο μνήμα του νεκρού που είχε αγαπήσει περισσότερο, εκεί είχε τοποθετήσει τον πίνακα που ήταν αποτέλεσμα δικής του δημιουργίας, και ήταν συνάμα το σύμβολο της αθάνατης αγάπης και το σύμβολο της ατέλειωτης ανθρώπινης λύπης. Και σε όλον τον κόσμο δεν υπήρχε άλλος χαλκός παρεκτός από τον χαλκό αυτού του πίνακα.

Και πήρε τον πίνακα που είχε πλάσει, τον έβαλε σε μία μεγάλη υψικάμινο και τον χάρισε στη φωτιά.

Και από τον χαλκό του πίνακα της "Παντοτινής Θλίψης" έπλασε τον πίνακα της "Στιγμιαίας Ευτυχίας."


OscarWilde

μετάφραση εκ του πρωτοτύπου,Τομάζος

15 σχόλια:

  1. ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ:

    "The only way to get rid of a temptation is to yield to it."

    THE PICTURE OF DORIAN GRAY (1891)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θες να μου πεις οτι η στιγμιαια ευτυχια ειναι ταυτοσημη της παντοτινης θλιψης? Εγω πιστευω πως και ολες τις στιγμιαιες ευτυχιες να αθροισεις δε θα φτασουν τη παντοτινη θλιψη. Η θλιψη εινια κατι παραπανω απο εμας. Ειναι μεσα μας εμφυτη, οπως το παραπονο. Λιγοι ειναι αυτοι που ζουν μια ευτυχισμενη ζωη.Προσωπικα οσες στιγμες ευτυχιας και αν ζησω δε θα ισοσταθμισουν με τη θλιψη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κατ΄ αρχάς δε λέω εγώ...
    ο Όσκαρ είπε...
    και νομίζω πως το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε την παντοτινή θλίψη στην ίδια ζυγαριά με την στιγμιαία ευτυχία...
    το ζητούμενο είναι να ανταλλάξουμε τη μία με την άλλη.
    ...άλλωστε και η παντοτινή θλίψη δικό μας είναι δημιούργημα : "Τον πίνακα αυτόν, τον είχε πλάσει ο ίδιος, με τα χέρια του, και τον είχε στήσει στο μνήμα της μοναδικής αγάπης της ζωής του."

    ... από την άλλη πλευρά, δε θα αντισταθώ στον πειρασμό να υπερασπιστώ το δικαίωμα της θλίψης να προσφέρει ευτυχία.

    malinconia musa gentille

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. -Ναι,φιλε Dr. Απαραδεκτε,τα συναισ- θηματα δεν ειναι ποσοτικες "οντο-τητες".
    -Οχι,αγαπητη μου s.l.e,τα συναισθη-ματα δεν υποκεινται σε... μαθηματι-κους κανονες.
    -Ναι,αγαπητη s.l.e,η θλιψη ειναι εμφυτη... αλλα το ιδιο και η ευτυχια και ολα τα συναισθηματα.
    -Οχι,φιλε μου Dr. Απαραδεκτε,κανε-να συναισθημα δεν ειναι δημιουργη-μα δικο μας.

    Επι του προκειμενου:
    Ο "συλλογικος" ανθρωπος γνωριζει οτι το μοναδικο αναποφευκτο σε του-τη τη ζωη ειναι ο θανατος.Αλλο ανα-ποφευκτο δεν υπαρχει.
    Ποτε,ομως,συνειδητοποιει αυτο το αναποφευκτο;; Αντικρυζοντας το θα-νατο του "πλησιον" του!! Και τοτε μονο κατανοει το "στιγμιαιο" της επιγειας ζωης. Παραγωγο η θλιψη,η
    "Παντοτινη θλιψη" συμβολο ομως και της α-θανατης αγαπης και της
    α-τελειωτης ανθρωπινης λυπης!!

    Και τοτε τι;; Παντοτινος ο θανατος-το αναποφευκτο-,παντοτινη η θλιψη επισης α-τελειωτη η ανθρωπινη λυπη
    ... αλλα α-θανατη η αγαπη... "εμφα-
    νιζεται" ο Καλλιτεχνης και πεταει στο καμινι ολ' αυτα και τα μετουσι-
    ωνει σε "Στιγμιαια Ευτυχια"... οση και η επιγεια ζωη μας!!! Σαν να λεει... ιδου ο χαμενος Παραδεισος,
    οσοι τον αναζητειτε ειναι "δικος" σας,χαρειτε τον!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αν μου επιτρέπετε,

    ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ για τις ευτυχισμένες στιγμές...
    Και για τις ευτυχισμένες ώρες είναι άδικο,
    και για τις ευτυχισμένες μέρες
    και για τις ευτυχισμένες νύχτες, και για τα ευτυχισμένα χρόνια...

    Και για την ευτυχισμένη συντροφικότητα είναι άδικο,
    και για την ανήσυχη – ευτυχισμένη ανθρώπινη έγνοια,
    για τον έρωτα , για τη φιλία ,
    για την αγάπη, είναι άδικο.

    ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ με «το μνήμα της μοναδικής αγάπης της ζωής».
    Είναι αποκαρδιωτικό, και άδικο .

    Η ζωή είναι εδώ.
    Στις πολύτιμες κουβέντες των φίλων,
    στα αγκαλιάσματα των ερώτων,
    στη δουλειά, στα φιλιά,
    στα μάτια, στα χέρια,
    στην αγάπη, στη φτώχεια,
    στην πίστη στον άνθρωπο,
    στην ομορφιά και την ασχήμια,
    στον αγώνα, στον αγώνα, στον αγώνα, στον αγώνα .

    Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος, μα θαρρώ, «εν ζωή» περνάμε απ’ την κόλαση και τον παράδεισο.


    υ.γ.
    πάντα με τον κίνδυνο
    η σημείωσή
    να θεωρηθεί πολυλογία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οχι απαραδεκτε, η θλιψη δνε ειναι δικο μας δημιουργημα. Αν ειχαμε τον ελεγχο των συναισθηματων μας θα ημασταν ολοι ευτυχισμενοι. Δεν μπορουμε να ελεγξουμε ουτε τη χαρα, ουτε τη λυπη ,ουτε την αγαπη ουτε τιποτα.Αυτο ειναι που διαχωριζει τα συναισθηματα απο τη λογικη.

    Επισης οντως η θλιψη προσφερει ικανοποιηση. οπως και ολα τα συναισθηματα που μας βγαινουν αβιαστα. Η μελαχγολια κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι, αγνωστη/ε μου!
    ΕΔΩ η κολαση, ΕΔΩ κι' ο Παραδεισος!
    Ειναι σαφες, οτι Ο Καλλιτεχνης ετσι το αντιλαμβανεται,οπως κι' εσυ! ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΤΡΑ ΤΗ ΖΩΗ με το "μνημα της μοναδικης αγαπης της
    ζωης". Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!
    ΑΓΩΝΑΣ... μονο ο θανατος,
    Ο Παντοτινος Θανατος
    δεν κατανικιεται. Ο Καλλιτεχνης τον μετουσιωνει-σαν τους αλχημιστες. Δειχνει τη μεθοδο που πρεπει ο καθενας να ακολουθησει... γιατι ειναι...
    ΑΔΙΚΟ... για ολα αυτα που γραφεις κι' ακομη πιο πολλα!!
    Αυτη ειναι η δουλεια- η προσφορα- του "Ο Καλλιτεχνης",
    του καθε Καλλιτεχνη!!!

    -----------

    ΝΑΙ,καλη μου s.l.e!!!
    Αυτο ειναι που διαχωριζει τα συναισθηματα απο τη λογικη!
    Αλλα για κοιτα... δεξια-αριστερα και... με τα δυο σου ματια, και πες μας, οι αδυναμιες με τι κατανικιουνται αν οχι με τη λογικη;
    Χθες το πρωι,τυχαια, συναντησα δυο παιδια-ενα αγορι κι' ενα κοριτσι, 18χρονα και τα δυο- απεξαρτημενα. Κουβεντιασα για λιγο μαζι τους.Δεν ειχα πολυ χρονο,δυστυχως! Και τα δυο μου ειπαν οτι τα καταφεραν οταν με τη λογικη που τους ειχε απομεινει,ακομη,να αποφασισουν/
    μπορεσουν/θελησουν να απεξαρτηθουν!
    ΜΠΡΑΒΟ τους!!!
    Αυτο εκανε και Ο Καλλιτεχνης!!!
    :-*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. απ' την τοσοδούλα Ύδρα που κοντεύει να βουλιάξει (Μιαούλεια γαρ)....

    και ενώ η θάλασσα μοιάζει με αρχέγονη μήτρα, ενώ θέλω να επιστρέψω στον παράδεισο των αμνιακών υγρών της για πάντα, οι σκέψεις του Καβαλάρη που επέλεξε να είναι Μοναχικός, της Sainity που βρέθηκε σε loss era και της γνώριμης ανώνυμης (τελικά αποφάσισα πως είναι γυναίκα) μου υπενυμίζουν πως έχω γεννηθεί από καιρό. Η πρώτη ανάσσα έκαψε οξυγόνο και χάρισε πόνο. Μέσα στο κλάμμα, στον πόνο και στο σφάλμα έκανα το ντεμπούτο μου στον εκτός παραδείσου χώρο.

    Σάνιτι, η θλίψη μου είναι δικό μου δημιούργημα. Δεν μπορώ να την ελέγξω αλλά μπορώ να φύγω απ΄ αυτήν. Μα δε θέλω. Δεν είμαι κιοτής....
    Ευχαρίστως όμως την ανταλλάσω με μια στιγμή ευτυχίας. Έστω και μ ένα λεπτό πόθου. Απ΄ το ίδιο υλικό είναι φτιαγμένη η θλίψη μου και η ευτυχία μου. από χαλκό.

    Καβαλάρη, έχεις δίκιο. Η στιγμή είναι αιώνια. Θαρώ πως μια στιγμή μόνο ευτυχίας θα αλλάξει τη δομή του σύμπαντος στον αιώνα τον άπαντα. .... του δικού μου σύμπαντος, στα σίγουρα.
    Ιδού Παράδεισος.

    Ανώνυμη, η ζωή είναι όλα αυτά που λες. Μέσα στη θλίψη, στις ευτυχισμένες στιγμές και στις αντιθέσεις. Εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος των τριών διαστάσεων και των πέντε αισθήσεων.

    Αγαπητέ Καβαλάρη, ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα των θνητών. Και οι θεοί είναι καταδικασμένοι στην αβεβαιότητα της ύπαρξής τους. Μα αυτή η βεβαιότητα που χαρίστηκε στους θνητούς οδηγεί στον παράδεισο που οι θεοί υποσχέθηκαν. Τόσο σίγουρα είναι όλα αυτά όσο και οι αισθήσεις που σηματοδοτούν την κόλαση. Και μη μου πει κανείς πως άλλο οι αισθήσεις άλλο τα συναισθήματα. Το ίδιο πόνο και την ίδια γλύκα χαρίζουν στους θνητούς τόσο οι μεν όσο και τα δε. Γι΄ αυτό και η απουσία τους είναι παράδεισος. Θάνατος γαρ, στέρησις αισθήσεων.....

    Ανώνυμη, τώρα κατάλαβε πόσο με "ενοχλούν" τα μακροσκελή σχόλια.

    Ταύτα και παραμένω,
    Αληθώς απαράδεκτος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ... κι επειδή όταν αρχίσω να μιλάω δεν βάζω γλώσσα μέσα μου,.. και επειδή τα μπογκς είναι και λίγο ημερολογιακά..... είμαι στο 7ο μπλάντι μέρι και λέω να παραγγείλω άλλο ένα.... το μόνο πρόβλημα, ..όπου νάναι τελειώνει το ταμπάσκο το τσίλι και το κόκκινο πιπέρι. .... εγώ σήμερα θέλω οι αισθήσεις να υποφέρουν ... θέλω τα συναισθήματα να ξεχάσουν .... θέλω και θα πετύχω τη διάψευση της σάνιτι ... θα επιλέξω την ευτυχία και θα ξεχέσω τη λύπη .... κι΄ ας πονάει το δόντι που θέλει σφράγισμα, κι ας με καίει το τσίλι το πιπέρι και το ταμπάσκο που τόσο γενναιόδωρα χάρισα στο ποτό μου .. ΧΙΚ! πουτάνες αισθήσεις σας αγνοώ ... φτωχές μου τρεις διαστάσεις σας ξεπερνώ .... γαμημένα αισθήματα σας επιλέγω ΧΙΚ (δις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. χικ! ξέχασα να υπογράψω...

    δρ. απαράδεκτος
    απαράδεκτα αντιστασιακός του συναισθήματος!
    (και πάει και στοίχημα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητε Dr. Απαραδεκτε,πλειστακις ομως και παραδεκτε,πραγμαι ειπα καπου-καποτε,υπο τυπον ρητορικης ερωτησης,οτι η στιγμη ειναι αιωνια
    -προσθεσα ομως- οτι και το παντοτινο/αιωνιο ειναι στιγμιαιο! Η σχετικοτης του χρονου... στον Συμπαντικο Κοσμο η απλα COSMOS(αγγλιστι).

    ------------------
    Σχετικα... ασχετο:

    Ως... μοναχικος και... μονος ειπα,
    σημερα,μολις σουρουπωσε,ας αφησω το
    ατι μου να ξαποστασει και ας περιδιαβω την "ωραια" πολη των Αθηνων! Αρκετος καιρος περασε απο
    τη τελευταια φορα που το 'κανα!!
    Διαδρομη: Παπαδιαμαντοπουλου,... μπιντες,Σολωνος,πεζοδρομος Κοραη
    οπου και ξαποσταμα,Σταδιου,Συνταγμα
    κι' επιστροφη μεσω Βασ. Σοφιας.
    ... εσεις δε μου 'πατε ν' αδυνατισω
    κι' αλλο...! Ξεκινησα μονολογωντας
    ..."εσυ να κατσεις καλα... που θε'ς
    να κανεις το τζοβενο!" και να η Εθν.Πινακοθηκη... πανο: 25/6-20/10,
    GOYA "Ο υπνος της λογικης γεννα τερατα"!!! Συνεχιζω... Ευαγγ/σμος,
    Αναγνωστοπουλου,μπιντες,Τσακαλωφ...
    μπαρακι... παλι μονολογω "να μπω,να
    μη μπω,να μπω... οχι δε μπαινω". Σολωνος,πρωην Δημ.Θεατρο-παρεκκλησι
    ... "ωχ!!... ειχα υποσχεθει στον
    εαυτο μου οτι χθες θα πηγαινα στο
    νησι μου... παλι δε το 'κανα που να
    παρει...!". Ιπποκρατους,καπου βρισκω τo LiFo και το παιρνω,γωνια
    με Ακαδημιας,στο περιπτερο ματια στις αυριανες εφημεριδες,βλεπω τα σημερινα "Τα Νεα" μαζι και του Ψευδοκαλλισθενη "Αλεξανδρου Βιος" 5,5 ευ/πουλα,γνωστο και ως "Φυλλαδα
    του Μεγαλεξαντρου". Τηλεφωνω αμεσως
    σε καποιο... φιλο... "τρεχα παρ' το"... διαολε ποτε μιλουσαμε γι' αυτο!! Κοραη... ξαποσταινω,βραδυνο
    ... πεννες αλ τονο και μια κοκα.
    Ανοιγω το LiFO... συνεντευξη του
    γλυπτη Τακη στο Σταυρο Διοσκουριδη
    (παιδικε μου φιλε Βασιλακη και σε σενα Τζουλια... να σας ζησει ο μονακριβος,εχει ταλεντο!!).
    Διαβαζω, Τακης:
    1. ... Το σεξ και ο εγκεφαλος ειναι
    τα τελευταια που πεθαινουν στον αντρα. (... μπορω να ελπιζω δηλ.,
    σκεφτηκα... η ελπιδα πεθαινει τελευταια!).
    2. ... Καπου κρυψανε το μουνακι και
    τα βυζια. Γιατι το κανανε; Το πιο
    ωραιο πραγμα στη γυναικα δεν ειναι
    το μουνι και το βυζι;
    Αλλη συνεντευξη, Ρεα Γαλανακη:
    -Εκνευριζομαι που ο καθενας μπαινει
    ανεξελεγκτα στα μπλογκ και γραφει
    ανωνυμα τη γνωμη του. Παλια τις
    σκιζαμε τις ανωνυμες επιστολες και
    τις πεταγαμε στα σκουπιδια. Οποιος
    θελει να πει κατι,πρεπει να εχει το
    θαρρος της γνωμης του. (... ωχ! σκεφτηκα, κι' εγω μεσα... αλλα
    ξανασκεφτηκα... παλια απαντουσαμε
    σε ολα τα τηλεφωνηματα και ηταν "υποχρεωτικα" ανωνυμα,τωρα αν
    θελουμε απανταμε σε τηλεφωνηματα με
    αποκρυψη... προοδος!).
    Επεστρεψα εκει απ' οπου ξεκινησα εν
    σιωπη! Ετσι μπορεσε και ξαποστασε και το ατι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Ο Καλλιτεχνης τον μετουσιωνει-σαν τους αλχημιστες"

    έτυχε και περιδιάβηκα αυτές τις μέρες
    το σοκάκι των αλχημιστών.
    δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιος τόπος, κι όμως υπάρχει !
    συγκεντρωμένα και προστατευμένα μέσα σε τείχη
    τα 22 πολύχρωμα σπιτάκια τους...
    πήγα και ξαναπήγα,
    δεν ξεκόλλαγα από κει...

    προσπαθούσαν να φτιάξουν χρυσάφι
    κι
    αιώνια νεότητα !

    συγκέντρωση πυκνή
    μέσα στο στενό σοκάκι...

    μα γεύ τη κα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. να μια ωραία σκέψη για τον καλλιτέχνη

    αλχημιστής

    θέλω να το δω αυτό το σοκάκι των αλχημιστών
    υπάρχει δεν υπάρχει το θέλω

    όχι ντόριαν
    ούτε σάΙλοκ
    μα, δον κιχώτης

    έτσι θέλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ναι, μήτε οβριός
    μήτε νάρκισσος...

    δον κιχώτης, ε;

    στο σπιτάκι No 22 έμεινε και ο Κάφκα.
    η Πράγα !
    αυτή δεν είναι πόλη,
    μα σκηνικό θεάτρου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!