Deja Vu ή Jamais Vu? Δεν ξέρω!

Πάει τρελάθηκα. Τα όνειρά μου χάσαν μια διάσταση και γίναν σκίτσα. Θα σας δείξω τι εννοώ μα επειδή στο σκίτσο δεν είμαι τόσο καλός, θα σας το περιγράψω (παρότι είναι γνωστό πως στις περιγραφικές ξυγγραφές είμαι ακόμα χειρότερος απ΄ ότι στο σκίτσο).

Ήταν ένας στενός μποτιλιαρισμένος δρόμος, γεμάτος αυτοκίνητα και μηχανάκια που περίμεναν ν΄ ανάψει το πράσινο. Κάτι σαν την Πανόρμου στη διασταύρωση με Κηφισίας. Στη μέση του δρόμου υπήρχε ένα στενό διάζωμα και σε κάθε του πλευρά στενά πεζοδρόμια πάνω στα οποία είχαν ζωγραφιστεί αυτοκίνητα, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τις εισόδους των πολυκατοικιών. Απ΄ τα αυτοκίνητα έβγαιναν σύννεφα καπνού και όλο το τοπίο ήταν γκρίζο. Φυσικά, σκίτσο καθώς ήταν το δισδιάστατο όνειρό μου, ο ονειρικός σκιτσογράφος το είχε γεμίσει με τα γνωστά συννεφάκια ήχου. Μπιπ Μπιπ οι οδηγοί, Βρουμ Βρουμ οι μηχανές, Ρε Μαλααααααάκα οι οδηγοί και Φουρ Φουρ ο τροχονόμος. Και εκεί που όλα ήταν καλά, ήσυχα και συνηθισμένα, κάποιο αόρατο χέρι άρχισε να ζωγραφίζει έναν άνθρωπο στο διάζωμα. Μόλις τέλειωσε με τα κουρέλια που τον έντυναν, του' βαλε στο χέρι και ένα ακορντεόν και το χρωμάτισε κόκκινο. Και ήταν το μόνο χρώμα στο γκρίζο τοπίο. Και σιγά σιγά γεννήθηκε ένα ακόμα συννεφάκι ήχου μέσα στο οποίο έπλεαν σκόρπιες νότες. Και τότε, σ΄ ένα απ΄ τα επίπεδα του σκίτσου μπαλκόνια, το αόρατο χέρι άρχισε να ζωγραφίζει με νευρικές κινήσεις μια ρόμπα. Μέσα στη ρόμπα τοποθέτησε μια γυναίκα με μπικουτί. Και λίγο πριν ξυπνήσω, .... στη ρόμπα φύτρωσε ένα χέρι που έδειχνε το κόκκινο ακορντεόν και απογειώθηκε ένα συννεφάκι που έγραφε, “Σκάσε ρε αλήτη! Αμάν πια με την κωλομουσική σου κάθε πρωί! Θέλω να κοιμηθώ ρεεεεε! Σεβάσου την ησυχία μας ρεεεεε!”