το άγαλμα της δύναμης

Ήταν κάποτε το άγαλμα της δύναμης, σκαλισμένο σε γρανίτη και ντυμένο με ατσάλι. Και στόλιζε αγέρωχο την κεντρική της κραταιάς πόλης πλατεία. Οι διαστάσεις του ήταν ανθρώπινες μα η θωριά του γιγάντια. Τα άκαμπτα της δύναμης υλικά, προσέδιδαν στο άγαλμα υπεράνθρωπες διαστάσεις.

Κι΄ όλοι το σέβονταν!

Και κι΄ η βροχή κυλούσε απ΄ το κορμί του μα ποτέ απ΄ τα μάτια του, μη τύχει και τη σταγόνα της νομίσουν δάκρυ.

Ο μάστορας που το φιλοτέχνησε, όψη του έδωσε γυναίκας μα ούτε μια αδυναμία, γυναίκα να θυμίζει, δε του χάρισε. Πέτρινα χείλη, μάτια γρανίτες κι ατσάλινα ρούχα. Μήτε ένα ψεγάδι, μια ρυτίδα πάνω στο υλικό,... τίποτα δεν μαρτυρούσε πάθη, στο άγαλμα της δύναμης.

Και όλοι το θαύμαζαν!

Ακόμα και μερικοί που το θεωρούσαν ύποπτο κι ανάλγητο.

Μα πιότερο κάποιοι άλλοι που το είχαν για πρότυπο ευθύτητας και δικαιοσύνης.

Μα κανείς, ούτε ο ίδιος ο μάστορας που το γέννησε, δε γνώριζε πως η καρδιά του ήταν φτιαγμένη από λάσπη. Κάποια παραξενιά της φύσης, είχε παγιδεύσει μια χούφτα λάσπη στο γρανιτένιο όγκο που η μαεστρία του χάραξε σε σώμα.

Πέρασαν τα χρόνια και της βροχής τ΄αγγίγματα, τα χάδια του αέρα, σκάλισαν σχισμές στο πέτρινο στήθος. Και η καρδιά από λάσπη ένιωσε λίγο απ΄τον κρύο αέρα της πόλης και άκουσε τις φωνές του πλήθους. Μα την φυλάκισε το σώμα πίσω απ τα ισχυρά του υλικά. Και η δύναμη, έβαλε τα δυνατά της, μη και από μια χούφτα λάσπης ηττηθεί.

Μα ένα βράδυ, την ώρα που η πλατεία άδειασε από κόσμο, ένας νέος πλησίασε και μη έχοντας σε ποιον να μιλήσει, μίλησε στο άγαλμα. Και μη έχοντας ποιον ν΄ αγκαλιάσει το αγκάλιασε. Και μη γνωρίζοντας που αλλού να κλάψει, έκλαψε στην αγκαλιά του. Και τα δάκρυα  κύλησαν στις σχισμές του γρανιτένιου στήθους... και του κλέψαν την καρδιά.

Την επόμενη μέρα κανείς δεν πρόσεξε πίσω απ΄ το ατσάλινο φόρεμα, την σε σχήμα καρδιάς διάβρωση στο ύψος στου στήθους του αγάλματος. Κανείς δεν είδε τη θλίψη στα πέτρινα χείλη και την απογοήτευση στα μάτια από γρανίτη.

Μόνο κάτι παιδιά ένιωσαν την αλλαγή και λυπήθηκαν τη θλιμμένη δύναμη που ήταν μόνη στην πολύβουη πλατεία...

Κάποιο κορίτσι, άφησε στα πόδια της ένα λουλούδι και ένα αγόρι της ψιθύρισε.

“Πρέπει να νιώθεις μοναξιά. Απροστάτευτη είν΄ η δύναμη δίχως καρδιά.”

“Πως δίχως καρδιά, τη θλίψη θα νικήσει των ματιών της;” ρώτησε το κορίτσι, κι΄ όλα τα παιδιά βάλθηκαν να μαζέψουν χώμα. Και το βάλαν στη θέση της κλεμμένης καρδιάς. Και κάτι σταγόνες απ΄ την πρωινή βροχή κύλησαν απ΄ τα μάτια της δύναμης και έκαναν το χώμα λάσπη. Και η ανάσες των παιδιών της έδωσαν ζωή...

Κι΄ από τότε μια χούφτα λάσπης προστατεύει το γρανιτένιο σώμα της δύναμης, ... απ΄ τις κακοτοπιές.