Σάββατο 21 Μαΐου 2011

το άγαλμα της δύναμης


Ήταν κάποτε το άγαλμα της δύναμης, σκαλισμένο σε γρανίτη και ντυμένο με ατσάλι. Και στόλιζε αγέρωχο την κεντρική της κραταιάς πόλης πλατεία. Οι διαστάσεις του ήταν ανθρώπινες μα η θωριά του γιγάντια. Τα άκαμπτα της δύναμης υλικά, προσέδιδαν στο άγαλμα υπεράνθρωπες διαστάσεις.
Κι΄ όλοι το σέβονταν!
Και κι΄ η βροχή κυλούσε απ΄ το κορμί του μα ποτέ απ΄ τα μάτια του, μη τύχει και τη σταγόνα της νομίσουν δάκρυ.
Ο μάστορας που το φιλοτέχνησε, όψη του έδωσε γυναίκας μα ούτε μια αδυναμία, γυναίκα να θυμίζει, δε του χάρισε. Πέτρινα χείλη, μάτια γρανίτες κι ατσάλινα ρούχα. Μήτε ένα ψεγάδι, μια ρυτίδα πάνω στο υλικό,... τίποτα δεν μαρτυρούσε πάθη, στο άγαλμα της δύναμης.
Και όλοι το θαύμαζαν!
Ακόμα και μερικοί που το θεωρούσαν ύποπτο κι ανάλγητο.
Μα πιότερο κάποιοι άλλοι που το είχαν για πρότυπο ευθύτητας και δικαιοσύνης.
Μα κανείς, ούτε ο ίδιος ο μάστορας που το γέννησε, δε γνώριζε πως η καρδιά του ήταν φτιαγμένη από λάσπη. Κάποια παραξενιά της φύσης, είχε παγιδεύσει μια χούφτα λάσπη στο γρανιτένιο όγκο που η μαεστρία του χάραξε σε σώμα.
Πέρασαν τα χρόνια και της βροχής τ΄αγγίγματα, τα χάδια του αέρα, σκάλισαν σχισμές στο πέτρινο στήθος. Και η καρδιά από λάσπη ένιωσε λίγο απ΄τον κρύο αέρα της πόλης και άκουσε τις φωνές του πλήθους. Μα την φυλάκισε το σώμα πίσω απ τα ισχυρά του υλικά. Και η δύναμη, έβαλε τα δυνατά της, μη και από μια χούφτα λάσπης ηττηθεί.

Μα ένα βράδυ, την ώρα που η πλατεία άδειασε από κόσμο, ένας νέος πλησίασε και μη έχοντας σε ποιον να μιλήσει, μίλησε στο άγαλμα. Και μη έχοντας ποιον ν΄ αγκαλιάσει το αγκάλιασε. Και μη γνωρίζοντας που αλλού να κλάψει, έκλαψε στην αγκαλιά του. Και τα δάκρυα  κύλησαν στις σχισμές του γρανιτένιου στήθους... και του κλέψαν την καρδιά.

Την επόμενη μέρα κανείς δεν πρόσεξε πίσω απ΄ το ατσάλινο φόρεμα, την σε σχήμα καρδιάς διάβρωση στο ύψος στου στήθους του αγάλματος. Κανείς δεν είδε τη θλίψη στα πέτρινα χείλη και την απογοήτευση στα μάτια από γρανίτη.
Μόνο κάτι παιδιά ένιωσαν την αλλαγή και λυπήθηκαν τη θλιμμένη δύναμη που ήταν μόνη στην πολύβουη πλατεία...
Κάποιο κορίτσι, άφησε στα πόδια της ένα λουλούδι και ένα αγόρι της ψιθύρισε.
“Πρέπει να νιώθεις μοναξιά. Απροστάτευτη είν΄ η δύναμη δίχως καρδιά.”
“Πως δίχως καρδιά, τη θλίψη θα νικήσει των ματιών της;” ρώτησε το κορίτσι, κι΄ όλα τα παιδιά βάλθηκαν να μαζέψουν χώμα. Και το βάλαν στη θέση της κλεμμένης καρδιάς. Και κάτι σταγόνες απ΄ την πρωινή βροχή κύλησαν απ΄ τα μάτια της δύναμης και έκαναν το χώμα λάσπη. Και η ανάσες των παιδιών της έδωσαν ζωή...
Κι΄ από τότε μια χούφτα λάσπης προστατεύει το γρανιτένιο σώμα της δύναμης, ... απ΄ τις κακοτοπιές.

19 σχόλια:

  1. Απο τα πιο απαράδεχτα, τρυφερό και όμορφο αφήγημα και από τα πιο απαράδεχτα καλογραμμένα κείμενα που έχω τελευταία διαβάσει.
    Με συγκίνησε ιδιαίτερα σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θα ήθελα να το θυμάμαι και να το διηγούμαι.
    Σε χαιρετώ φίλε μου και ευχαριστώ για την τρυφερότητα που γέννησε μέσα μου το κείμενό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είμαι απαράδεχτη..
    Δεν βρίσκω λέξεις.. ίσως γιατί προηγήθηκε ο Χριστόφορος...
    Ευχαριστώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβάμαι πως μέχρι και τη δική μου καρδιά άγγιξε το σημερινό γραπτό σου. Πράγμα απαράδεχτο και επικίνδυνο μαζί. Δεν γνωρίζω την οικογενειακή σου κατάσταση αλλά αν έχεις παιδάκια σίγουρα είναι πολύ τυχερά που έχουν έναν μπαμπά που μπορεί να τους διηγείται τέτοιες όμορφες ιστορίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρεις κάτι;
    Κι εσύ γίνεσαι γλυκός όταν θέλεις. :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι μπορεί να κάνει μια χούφτα λάσπη ε;;

    εξαιρετικό!!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. απαράδεχτη τρυφερότητα! πως μπορείς να μην δακρύσεις διαβάζοντάς την;

    σ’ ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ πάντως δάκρυσα. Τ΄ομολογώ. Καληνύχτα Ντρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @χριστόφορος
    σ΄ ευχαριστώ καλέ μου φίλε. σ΄ ευχαριστώ που ανέχεσαι την κρίση τρυφερότητας που μέπιασε αίφνης....

    @αντιγόνη
    εσένα αντιγόνη μου, γιαγιά δε μούρχεται να σε πω. ξέρω πως τον τίτλο τον έχεις με το σπαθί σου κερδίσει, ... μα έχεις τόση φρεσκάδα που... δε μουρχεται σου λέω....

    @αθηνά
    έχω μια κόρη 10 χρονών και εδώ και ένα δύο χρόνια σταμάτησε να απαιτεί παραμύθι... οπότε,... όλο και κάτι περισσεύει για ανάρτηση....

    @δήμητρα
    είδες; ... είμαι ένας εγωωωω,....

    @μέγγι
    πάντως εγώ μόνο μία χρήσιμη λάσπη γνωρίζω και ονομάζεται υλίς του χρόνου....

    @ου κατακαιόμενος
    τωρα τι να πω; πως χαίρομαι που δάκρυσες; πως υπόσχομαι να επανέλθω στην ιλαρότητα; χεχε
    όπως και να έχει, σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

    @νεφέλη
    ωστε έχουμε και γραπτή ομολογία! χμμμ! σ΄ ευχαριστώ κάτοικε της αγαπημένης μου πόλης....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γρανιτες και ατσαλια...
    Συμβολισμοι της δυναμης, και της μαστοριας...Μαζι με τα γυαλια και τα βιδια [διαμαντενια εργαλεια]...
    Γιατι τα φτιασαμε ομως, φιλε...;;
    Μα για να πολεμησουμε τη μοναδικη υπερδυναμη...Τη φυση...!!!
    Το νερο της βροχης, και τη σκουρια...
    Που ολα τα τρωει...Και τον γρανιτη, και το ατσαλι...!!!
    Και ποιος ειναι ο μαχητης...;;;
    Ο ακουραστος εργατης, που με τη δυναμη, την υπερκοσμια του απεραντου μυαλου...Εκοψε το διαμαντι...Με αυτο εφτιασε το κοπιδι..Εκανε αγαλμα τον γρανιτη, και το εντυσε με την δυναμη της Θεικης φωτιας, με το ατσαλι...!!!
    Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...!!!
    Ο Βασιλεας του Συμπαντος...Ο εφευρετης ακομα και του Θεου..!!
    Αυτος ακουμπησε απανω στο αφθαρτο αγαλμα...Το λουλουδι της καρδιας...
    Αυτος ειναι η λασπη...Απο την οποια προερχεται η ζωη...!!!
    ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....
    Οτα βγαζω απ το καμινι ατσαλινες λαμες...Και τις χτυπαω πανω στ αμονι,με το σφυρι.. να λαβουν το σχημα που ΕΓΩ ΘΕΛΩ...ΕΓΩ ΕΠΙΛΕΓΩ...!!!
    Νοιωθω ποιος ειναι ο Βασιλεας της πλασης...!!!
    Ο ελαχιστος λασπενιος ανθρωπος..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΡΔΙΑ...
    ΓΙΑΤΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΑ...
    Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ Η ΒΟΥΛΗΣΗ

    ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ "ΒΟΥΛΕΤΑΙ"...
    ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ...

    ΕΥΓΕ!!

    ευχαριστιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τυχερη που ειχε καρδια απο λασπη... υπαρχαν πολλοι που την εχουν απο ατσαλι. Den τους ακουμπα τιποτα αυτουνους.

    din

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ προηγήθηκε ο γιατρός μου και είπε όσα ήθελα κι'εγώ να πω...
    Ενα εύγε μεγάλο κι'απο μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πολύ λυρική η ιστορία σου... γιατρέ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. δεν υπάρχει περιπτωση να προτίμησαν τα παιδιά να φτιάξουν καρδια και οχι κάστρο απο χώμα.δεν καταλαβαίνω τετοια παραμύθια.ιδιαίτερα σε ενήλικους με μαθησιακές δυσκολίες κάνετε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @μαχαίρης
    τι να πω; τάπες όλα....
    βέβαια διαφωνώ λίγο με τον βασιλιά της πλάσης... , γιατί ανέκαθεν θεωρούσα σαν ανώτατη μορφή ζωής τα μικρόβια....

    @ιαματικός
    γιατρέ μου, συμφωνώ και επαυξάνω...
    η δύναμη γι΄ νάναι αληθής δύναμη πρέπει να ελέγχεται απ΄ τη σοφία ... και έτσι μόνο παράγει κάλλος...
    επειδή όμως η σοφία είναι μακρινός στόχος,... νομίζω πως σαν πρώτο βήμα, η καρδιά (το συναίσθημα) φτάνει...

    @ντιν και νταν
    καρδιά από ατσάλι δεν είναι καρδιά. συμφωνώ...

    @κάρυ
    είδες τι σου είναι αυτός ο γιατρός;....

    @ρία
    ευχαριστώωωωω...

    @σεισάχθεια
    χεχεχε... μπράβο σεισάχθεια. διορθώνεις το λάθος μου με λάθος.... σιγά μη φτιάχνουν τα παιδιά κάστρα τη σήμερον ημέρα...
    όσο για τα ιδιαίτερα,..... χμμμ έχω μάθει πως είσαι κουκλάρα οπότε,... ευχαρίστως.... (ορίστε λοιπόν, έχεις και γραπτά στοιχεία για την περί παρενοχλήσεως αγωγή κατά δόχτωρος του απαραδέχτου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τι μου θύμισες τωρα...Ο Ροντέν έλεγε για την "ψυχή της γλυπτικής"της οποίας "η ολότητα βρίσκεται στον σπαραγμό"(και σε κάθε μορφή δημιουργίας θα έλεγα..)το συναίσθημα λοιπόν..που μέσα απο ρωγμη στο συμπαγές..ψυχρό αγαλμα της δύναμης,διεισδυει και να...είναι κάτι σαν την ζεστή ανάσα που ζωντανεύει στο κρύο τζάμι!!!
    Πολύ ιδιαίτερο .. τρυφερό και ΠΑΡΑΔΕΧΤΟ Δρρρρρρρ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @διαχρονική λασπίτσα
    ξέρεις πάντα μου άρεσαν οι μικρές ατέλειες....
    ακόμα και στην τέχνη δίνουν ένα τόνο ανθρώπινο...

    βέβαια ο μεγάλος ροντεν μιλούσε για τον σπαραγμό που μπορούσε να αναπαραστήσει με την τελειώτητα της τέχνης του

    πράγμα που σημαίνει πως ο μεγάλος καλλιτέχνης σπουδάζει πρώτα τον άνθρωπο.... αγαπάει τον άνθρωπο,... και δημιουργεί για τον άνθρωπο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τι ειπες ρε...Μικροβιο...!!!
    Δεν τα παω...Ολο μαμ κακα και κοκο ειναι...
    Εγω θεωρω ανωτερη μορφη, τα πουλια...
    Αλλα και ο ανθρωπος..Καλος ειναι...!!
    ΑΜΑ πεταγε κι ολας...Χωρις να ειναι μεσα στην "κονσερβα" [αεροπλανο]
    Μπορει να ητανε...Καλυτερος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!