η ξένη

Ήταν μια νύχτα πριν την πανσέληνο. Το φεγγάρι είχε ψηλώσει και χάραζε το αποτύπωμα της μεγαλοπρέπειάς του στα ήρεμα νερά της θάλασσας. Και ζωγράφιζε ένα πολύτιμο κόσμημα ξεκινώντας απ΄ τον ορίζοντα. Μα σαν πλησίαζε τον αμελητέο θεατή, ξόδευε απίστευτες ποσότητες χρυσού, τονίζοντας την παρουσία του στο σκοτεινό καμβά. Κι΄ ήταν ένα περίτεχνο κόσμημα σαν εκείνα που μόνο τα ουράνια πλάσματα ξέρουν να φτιάχνουν. Μια χρυσή στήλη κάλλους ήταν. Και συνέχισε το νωχελικό του ψήλωμα φωτίζοντας τους σκοτεινούς υδάτινους όγκους μα νομίζω πως το είδα κάθε τόσο να κοντοστέκεται για να θαυμάσει το έργο του. Ναι, ήταν ένα φιλήδονο φεγγάρι. Ο αντικατοπτρισμός που μάγευε τα μάτια του Ναρκίσσου δεν ήταν αρκετός για ένα πλάσμα σαν κι΄ αυτό. Το φεγγάρι ζωγράφιζε και στόλιζε την χρυσή παρουσία του πάνω στους υδάτινους όγκους μόνο και μόνο για να τη θαυμάσει. Κι ήταν ερωτευμένο με τον ίδιο του τον εαυτό. Μα κάθε τόσο μια ρυτίδα, αιτιατό κάποιας ασθενικής κίνησης του αέρα, ξέπλενε μικρά κομμάτια απ΄ το χρυσό της στήλης του κάλλους που στην θάλασσα τοποθέτησε μα για τον ίδιο του τον εαυτό είχε φτιάξει. Και ξόδευε τα πλούτη που του χάριζε ο εραστής του ο ήλιος και κάλυπτε τα μαύρα κενά, χαρίζοντας στο κόσμημά του τη ζωντάνια της αέναης κίνησης. Κι΄ ήταν αυτός ο πίνακας σε πλήρη αντίθεση με εκείνον που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για χάρη της ξένης.
Και το ανεπαίσθητο αεράκι συνέχιζε ακούραστο, να παίζει με το φεγγάρι. Μα η μαγεία του αεικίνητου χρυσού κοσμήματος εξαφάνισε το χρόνο, και πριν χορτάσω το θέαμα, το φεγγάρι πρόλαβε να ψηλώσει για τα καλά. Και πίστεψε πια η θάλασσα πως δώρο ήταν του φεγγαριού το κόσμημα, στα κάλλη της δοσμένο. Και έλεγε στο αεράκι πως δική της θα κράταγε του κάλλους τη στήλη τη χρυσή για πάντα. Μα την άκουσαν τα σύννεφα και ζήλεψαν κι ήρθαν το φεγγάρι να της κλέψουν. Και σαν το κατάφεραν, δίχως το χρυσό να της στολίζει την επιφάνεια κόσμημα, έγινεν αίφνης αφιλόξενη. Και σκοτεινιάσαν τα νερά κι΄ αγρίεψεν η στερημένη, απ΄ του φεγγαριού το δώρο, θάλασσα. Μα το άπιστο φεγγάρι, είχε βρει νέους συντρόφους να στολίσει και τον εαυτό του να θαυμάσει. Και συνέχισε να ζωγραφίζει με τέχνη, και ερωτοτροπούσε μπρος στα μάτια της υγρής προδομένης, μέχρι που τα σύννεφα γίναν χρυσοκόκκινα. Κι΄ ήταν η ίδια γαλάζια θάλασσα που θαύμαζα το πρωί, η ίδια που φιλοξενούσε τα χρυσάφια του φεγγαριού, και ήταν τώρα πια μια ξένη. Απελπισμένη απ΄ του φεγγαριού την απιστία, σε μιαν εχθρική, μιαν απειλητική παρουσία μεταμορφώθηκε η θάλασσα.
Και θαύμαζα τον μέγα σκηνοθέτη του σύμπαντος που κατάφερνε μ΄ ένα παιχνίδι φωτισμού, τον χαρακτήρα να μεταμορφώνει των πρωταγωνιστών του έργου του. Και με μια μόνο σκιά, να γεννά συναισθήματα και φόβους στον αμελητέο θεατή ...

Καθώς επέστρεφα στο δωμάτιό μου, είδα την ερωτική γυναικεία σιλουέτα να περπατά παράλληλα με την άκρη των υδάτων και να χάνεται στο σκοτάδι. Και είμαι σίγουρος πως ήταν η δική μου ξένη που φωτιζόταν απ΄ τα σύννεφα που χρωμάτιζε το φεγγάρι που λαμπρυνόταν απ΄ τον μεγάλο ερωτικό. Τον απόλυτο επιβήτορα, τον ήλιο.