ο ποιητής του

Είναι ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό απόγευμα. Τα αξιοθέατα της κωμόπολης που με φιλοξενεί δεν αξίζουν τρίτη κατά σειρά επίσκεψη. Μόνο η βιβλιοθήκη έμεινε. Είναι ένα παλιό και επιβλητικό κτίριο, δωρεά της Λαίδης Γκέρτρουντ Σμιθ που χάρη στις προσπάθειες της Αμαλίας Χάρινγκτον γέμισε βιβλία. Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία που τα ράφια έχουν ξεχειλίσει. Διπλές σειρές βιβλίων παντού. Μερικά στοιβαγμένα πάνω σε ξύλινα γραφεία και κάποια άλλα αφημένα σε τσέστερφιλντ καναπέδες.
Ο βιβλιοθηκάριος με κοίταξε ύποπτα και δίχως να κουνήσει το κεφάλι, με ένα νεύμα μόνο, μου επέτρεψε την είσοδο. Και είμαι μόνος, χαμένος στον λαβύρινθο των δωματίων που κάποτε φιλοξενούσαν την Λαίδη Γκέρτρουντ. Σκέφτομαι πως, ....σαν να υπήρχαν εδώ και αιώνες είναι τα βιβλία που κατάφεραν να συγκεντρώσουν. Είμαι βέβαιος πως μερικά από αυτά έχουν βγάλει ρίζες και έχουν γίνει ένα με τις παλιές ξύλινες βιβλιοθήκες. Κάποια άλλα μοιάζουν να έχουν προσφάτως διηγηθεί τους μύθους τους σε κάποιον ακατάστατο αναγνώστη. Και ξάφνου βρίσκομαι σ΄ ένα παγωμένο δωμάτιο στο υπόγειο του κτιρίου. Εδώ τα βιβλία έχουν όλα το ίδιο ακριβώς μέγεθος. Πιάνω ένα στην τύχη και αρχίζω να το περιεργάζομαι. Ο τίτλος αλλά και ο συγγραφέας, μου είναι εντελώς άγνωστοι. Είναι δεμένο προσεκτικά, με χοντρό μαύρο δέρμα ενώ ο τίτλος καθώς και το όνομα του συγγραφέα είναι χαραγμένα στο χέρι με χρυσά γράμματα. Το περιεχόμενο, χειρόγραφο και αυτό, είναι γραμμένο με πρόχειρο γραφικό χαρακτήρα, με πολλές διορθώσεις, και μουτζούρες. Κάπου στην μέση του βιβλίου, ανακαλύπτω πως υπάρχουν άδειες σελίδες που ... γεμίζουν σιγά, σιγά από μόνες τους. Κάποιο αόρατο χέρι γράφει.... Ένας άυλος ποιητής δημιουργεί. Ίσως πάλι, οι αχειροποίητοι ήρωες του βιβλίου έχουν ζωντανέψει και χαράζουν μόνοι την ιστορία τους. Μικροί Πινόκιο μπορεί να είναι, που θέλουν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Πετάω το ρέμπελο βιβλίο μακριά μου και νιώθω έντονη την επιθυμία να φύγω, να εξαφανιστώ αμέσως απ΄ το δωμάτιο. Μόλις όμως, το σατανικό κατασκεύασμα, απομακρύνθηκε απ΄ τα χέρια μου, νιώθω απίστευτη γαλήνη. Η περιέργειά ξανα-θεριεύει και συνεχίζω να περιεργάζομαι τα ζώντα κειμήλια που μοιάζουν με βιβλία. Όσο και εάν ψάχνω δεν βρίσκω ούτε ένα «πόνημα» του οποίου ο συγγραφέας να μου θυμίζει κάτι. Ούτε ένας τίτλος που να έχω ξαναδεί. Ανοίγω και άλλα και είναι όλα χειρόγραφα. Σε μερικά μάλιστα, ο γραφικός χαρακτήρας μοιάζει περισσότερο με ορνιθοσκαλίσματα παρά με γράμματα. Κάτι άλλα είναι γεμάτα μουτζούρες και έχουν ολόκληρα κεφάλαια διαγραμμένα με παχιές γραμμές από μελάνι. Κάποια, έχουν παραπομπές και αράδες γραμμένες στο περιθώριο, από την κορυφή προς την βάση. Γεμάτα με χαραγμένες σκέψεις αναδίδουν μια ιδιαίτερη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Μοναχικοί ταξιδευτές περιγράφουν τις εμπειρίες των ταξιδιών τους. Ενσαρκωμένοι ήρωες πασχίζουν ν΄αποφασίσουν μόνοι το μέλλον τους. Το δωμάτιο έχει γεμίσει ιδέες, σκέψεις και πεπραγμένα. Αυθαίρετα πεπραγμένα γεννημένα από ζείδωρες σκέψεις. Άγνωστες στους πολλούς σκέψεις χαραγμένες σε κιτρινισμένες σελίδες… Παρατημένες, σκέψεις διαγραμμένες με παχιές γραμμές από μελάνι. Παραστρατημένες σκέψεις που η λογική προσπάθησε και τις επανέφερε στο δρόμο το σωστό, διορθώνοντας τις με μουτζούρες που καταδίκασαν τα ‘απολωλότα’ γραπτά στα σκοτάδια της μαύρης μελάνης. Αγαπημένες σκέψεις υπογραμμισμένες και καθαρογραμμένες Πρόσθετες σκέψεις, χαραγμένες στο περιθώριο της σελίδας. Το δωμάτιο είναι γεμάτο με χιλιάδες, εκατομμύρια ώρες καταγραφής. Σαν να προσπαθεί να συλλέξει και να καταγράψει όλες τις ανθρώπινες αγωνίες, όλες τις ποιητικές διαθέσεις, όλες τις χαρές και τις λύπες που είχαν την τύχη να χαράξουν την ύπαρξή τους πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. ….έτσι είναι το δωμάτιο. Μυρίζει παντού μελάνι και κιτρινισμένο χαρτί….. Το δωμάτιο μυρίζει σκέψεις. Χιλιάδες σκέψεις……. Χαραγμένες σκέψεις … Απειλητικές και καθησυχαστικές. Αντιφατικές!

Πιάνω ένα ακόμα βιβλίο στην τύχη, ανοίγω μία σελίδα κάπου στο τέλος και αρχίζω να διαβάζω με περιέργεια. «Έτσι λοιπόν συμπέρανα πως ο Πατέρας αυτός δεν ήταν παντοκράτωρ παρότι γεννούσε κατ΄ εικόνα και ενδεχομένως καθ΄ ομοίωσιν! Όμως τα παιδιά του είχαν την ελευθερία του πράττειν και του σκέπτεσθαι. Και οι επίγονοι – καθώς είδαμε - ήταν δούλοι της κληρονομικότητας, παιδιά του τόπου, και έρμαια του χρόνου. Οι απόγονοι ήταν μεν ελεύθεροι να πράττουν κατά βούληση, όμως η ελευθερία τους περιοριζόταν τότε – και ακόμα και τώρα περιορίζεται - από την αρχική βούληση των γεννητόρων. Περιορίζεται ακόμα – ιδιαίτερα σήμερα - και από την κληρονομικότητα των ατελειών του γεννήτορα. Επίσης περιορίζεται – ιδιαιτέρως στο απώτερο μέλλον - από την ανάγκη και από τις αμαρτίες του γεννήτορα. Τέλος περιορίζεται από την εποχή και τον τόπο, που όμως δεν είναι επιλογές του γεννήτορα αλλά του γεννήτορα πριν από αυτόν. Μήπως θα έπρεπε να αμφισβητήσουμε την ελευθερία του πράττειν των απογόνων; Μήπως μόνος υπεύθυνος των πράξεων τους είναι ο πρωταρχικός πρόγονος;”

... Φεύγοντας, ο βιβλιοθηκάριος με κοίταξε εξεταστικά και αφού βεβαιώθηκε πως δεν είχα κρύψει κάποιο βιβλίο στην καπαρντίνα, μου είπε, “Λοιπόν; Τον βρήκατε τον ποιητή σας;”