Κάπου κάπως κάποτε, οι άνθρωποι ήταν αθάνατοι. Γεννούσαν μα δεν πέθαιναν.
Και ζούσαν στα σκοτάδια μέχρι,
Κι ήρθε η ώρα που στην πλάση τους, άλλοι ανθρώποι δε χωρούσαν.
Και ζούσανε ο ένας στον άλλο πάνω και το φως του ήλιου έκρυβαν,
... οι άνθρωποι απ΄ τους ανθρώπους.
Και ζούσανε ο ένας στον άλλο πάνω και το φως του ήλιου έκρυβαν,
... οι άνθρωποι απ΄ τους ανθρώπους.
Και ζούσαν στα σκοτάδια μέχρι,
... που σκότωσαν οι προπαππούδες τα δισέγγονα των τρισεγγόνων τους, μα χώρο και φως για τα εγγόνια τους δεν εξασφάλισαν.
Και ζούσαν στα σκοτάδια μέχρι,
... που σκότωσαν τα τρισέγγονα τους παππούδες των προπαππούδων τους, μα ούτε κι΄ αυτά κατάφεραν μια θέση ηλιόλουστη στους πατεράδες των εγγονιών τους να εξασφαλίσουν.
Γιατί ακόμα και οι σκοτωμένοι ήταν αθάνατοι.
Και το φως του ήλιου έκρυβαν ο ένας απ΄ τον άλλον.
Κι ήρθε η ώρα που κάποιος σοφός λογάριασε, πως το πρόβλημα δεν ήταν θέμα χώρου. Θέμα αθανασίας ήτανε.
Και παρακάλεσε θεούς, ... θνητούς να κάνουν τους ανθρώπους.
Όμως θεοί δεν υπήρχαν.
Και ζήσαν οι αθάνατοι αυξανόμενοι και πληθυνόμενοι.
Στα σκοτάδια!
Και κανείς τους δεν θέλησε να παραδεχτεί τη μία λύση, τη μοναδική.
Κανείς τους δε λογάριασε, από τ΄ ατίθασα ΕΓΩ, ένα ΕΜΕΙΣ να φτιάξει.
Και ζήσαν την αθανασία τους στα σκότη, προσμένοντας μιαν ένωση, μια κάποια αλχημεία....
Τα ΕΓΩ.
Τα ΕΓΩ.
Πόσο -μα πόσο- συμφωνώ νά'ξερες, απαράδεΧτε τύπε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν το καλοσκεφτείς είναι τόσο απλό...
Τις καλημέρες μου!
"Κανείς τους δε λογάριασε, από τ΄ ατίθασα ΕΓΩ, ένα ΕΜΕΙΣ να φτιάξει"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα το παραμύθι με τα δέκα αδέρφια που μάλωναν. Ο πατέρας, έδωσε μια βέργα στον καθένα τους να τη σπάσει. Τη σπάσανε με μεγάλη ευκολία. Κατόπιν, τους έδωσε δέκα βέργες και τους είπε να δοκιμάσουν ξανά...
Την καλημέρα μου
μια τέτοια αθανασία τι να την κάνεις; πες μου δόχτωρ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα!
@M
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι είναι απλό, μα είναι και δύσκολο...
το ΕΓΩ ειναι τόσο βαθειά ριζωμένο μέσα μας...
@μισογνωστή
έτσι ακριβώς!
και έχει ειπωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους...
ο Έσσε μιλάει συχνά πυκνά για την ένωση με το όλον...
@λύχνος φλεγόμενος και ου κατακαιόμενος!
δυστυχώς μια τέτοια αθανασία κυνηγούν οι πιο πολλοί. λουσμένη στα σκότη.
---
Καλήν ημέρα κι΄ όμορφη, εν τη απολύτω του κάλους εννοία, εύχομαι και στις τρεις σας!
... και μη ξεχνάτε πως η αθανασία της ψυχής μας είναι κάτι σαν ένα αναβράζον ντεπόν ριγμένο στον ατλαντικό ωκεανό. ... τίποτα δε χάνεται και τίποτα δεν παραμένει ίδιο...