Ήταν κάποτε ένας παραμυθάς που παραμύθια έγραφε σε χαρτί κιτρινισμένο, χρησιμοποιώντας γραφίδα, μελάνι και μια καρδιά που ξεχείλιζε αγάπη.
Και κάποτε που γραφίδες δεν υπήρχαν στον κόσμο όλο, βούτηξε στο μελάνι μια πέτρα μυτερή και χάραξε τις λέξεις που φτιάξανε προτάσεις, που γίνανε ιδέες που χτίσαν παραμύθια.
Και μιαν άλλη φορά που το μελάνι στέρεψε σ΄ολόκληρο τον κόσμο, έφτιαξε πορφύρα από ρίζες και βούτηξε την πέτρα του παραμύθια για να χαράξει.
Και όταν τα χαρτιά του κόσμου όλου τέλειωσαν, σκάλισε παραμύθια πάνω σε βράχους.
Κι΄ όταν οι βράχοι όλοι γίναν άμμος, είπε παραμύθια στον άνεμο, κι΄ εκείνος στα δέντρα, που τα ΄παν στα χελιδόνια και κείνα, σ΄ όλα του κόσμου τα μικρά, και σε μερικά από τα μεγάλα, παιδιά.
Μα έφτασε η μέρα που τη καρδιάς η αγάπη εξατμίστηκε. Κι΄ ούτε μια στάλα αγάπης δεν ύπήρχε σ΄ ολόκληρο τον κόσμο.
Κι΄ από τότε τα χαρτιά μένουν άγραφα, οι βράχοι ασκάλιστοι και ο άνεμος σωπαίνει.
Ό,τι. Να 'ναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου ρε Απαράδεκτε παραμυθά!
αγάπη, η κινητήριος δύναμη της ζωής!
ΑπάντησηΔιαγραφή@αμερικάνος
ΑπάντησηΔιαγραφήδε βαριέσαι.... ότι νάναι!
γειά σου και σένα
@ρία
γειά σου Ρία, και σ΄ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Α φίλε δόχτωρα! Διαβάζοντας την τόσο όμορφα και ποιητικά δοσμένη, "πρόβλεψή" σου, ήλπιζα ότι στο τέλος δεν θα φτάναμε στο σημείο που "δεν θα έφτανε η μέρα που θα εξατμιζόταν της καρδιάς η αγάπη"! Κι όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι φοβούμαι Δόχτωρα ότι δεν λαθεύεις! Δυστυχώς!
ισχύουν αυτά?
ΑπάντησηΔιαγραφή@Χριστόφορος
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου καλέ (... αλήθεια γιατί δεν έχουμ ακόμα συναντηθεί;.... πρέπει να το κανονίσουμε σύντομα!), δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που η λέξη και η έννοια "αγάπη" είναι κάπως ντεμοντέ. Έχει κατά κάποιο τρόπο εξατμιστεί. Σαν απόδειξη σου φέρνω το σχόλιο του αξιόλογου Αμερικλάνου. "ότι νάναι!"!!!!!
Όμως η αγάπη δεν εξατμίστηκε... Φοβήθηκε το χλευασμό κι΄ είναι κρυμμένη στα βράχια και σκορπισμένη στον άνεμο. Κάποτε όμως......
@Σεισάχθεια
Δεν ισχύουν προσωπικά για μένα, μα είναι αυτό που νιώθω στην γύρω μου (μας) ατμόσφαιρα....
Νάσαι πάντα καλά!