Παραμύθι δίχως τελειωμό

Ήτανε κάποτε ένα δάκρυ που είχε γεννηθεί και ξανά-γεννηθεί αμέτρητες φορές σε μάτια παιδικά, σ΄ όλα του κόσμου τα μέρη, ... εκεί που φυτρώνουν άνθρωποι. Μα δεν ήταν ένα συνηθισμένο δάκρυ. Aπό πείσμα, από πείνα ή άλλη στέρηση, δεν ήταν γεννημένο.

Κι ήταν στ΄ αλήθεια ιδιαίτερο, γιατί ήταν από κείνα που πάντοτε, δίχως σπατάλη, δίχως ελπίδα γυρισμού, ... τρέχουν τελευταία.

Και σαν κυλούσε, τα παιδικά τα μάτια στέρευαν.

Γιατί ήταν τόσο καυτό που στο διάβα του έκαιγε τις αισθήσεις. Και αδειάζαν και γερνούσαν ξαφνικά ... τα παιδικά τα μάτια.

Γιατί το δάκρυ ήτανε, του χωρισμού το δάκρυ. Άλλοτε του ζωντανού κι΄ άλλοτε του αιώνιου, εκείνου που 'ναι των θνητών κληρονομιά.

Και στα μάτια τα παιδικά ο χωρισμός, ο κάθε χωρισμός, έχει μιαν ακόμα διάσταση. Μια διάσταση που τη θαμπώνει ένα και μόνο δάκρυ. Το πιο πικρό απ΄ όλα.

Κι΄ έφτασε η ώρα που το δάκρυ το πικρό κουράστηκε. Και ξάφνου επιθύμησε, μάτια να μη νοτίζει.

Κι΄ έγινε ατμός.

Και κρύφτηκε στα σύννεφα.

Μα ήτανε η μοίρα του αυτή, σε μάτια να κυλάει.

Σε μάτια παιδικά ...

Έτσι, δεν πέρασε λεπτό και τα σύννεφα συνάντησαν μια πράξη άτιμη. Μια πράξη απ΄ αυτές που συνηθίζονται, στη θεατρική των ανθρώπων τη σκηνή.

Και δάκρυσε το σύννεφο...

... και το τελευταίο του το δάκρυ, το πιο πικρό απ΄ όλα, νότισε τα μάτια ενός παιδιού. Ενός παιδιού που τόσο πόνεσε, ώστε να δακρύσουν τα σύννεφα.

Και σκούπισε το παιδί των σύννεφων το δάκρυ που για δικό του λόγιασε.

Κι΄ έφυγε απ΄ την αγκαλιά της σκοτωμένης απ΄ τις σφαίρες μάνας ...

Κι΄ από τότε το παιδί δε ξαναδάκρυσε.

Και ξάφνου εμεγάλωσε για να ζωστεί της εκδίκησης τα όπλα.

Έτσι, το δάκρυ που είχε αιώνια καταδικαστεί νάναι τελευταίο και πιο πικρό απ΄ όλα, έγινε ατμός και ξανάγινε δάκρυ και ξανάγινε ατμός...

... μέχρι να ξανατρέξει στα μάτια ενός άλλου παιδιού που η μάνα του θα είχε σκοτωθεί απ΄ τις σφαίρες του παιδιού που είχε κλάψει κάποτε, το τελευταίο της ζωής του δάκρυ.

Και θα κυλά αιώνια στα μάτια των παιδιών που κάποτε, αν προλάβουν, θα μεγαλώσουν ...

... μέχρι, άνποτε, τα όπλα και τους νόμους, νικήσει η ανθρωπιά....