Παραμύθι δίχως ξωτικά και δράκους

Μια φορά κι΄έναν καιρό, τότε που υπήρχαν ακόμα λουλούδια, υπήρχε και το ουράνιο τόξο. Και κουβαλούσε πάνω του τόσα χρώματα όσα ακριβώς χρειάζονταν όλου του κόσμου την ομορφιά να χρωματίσουν. Και στην άλλη άκρη του ουράνιου του τόξου, εκεί που βυθίζονταν οι ρίζες της ωραιότητάς του, ζούσε ένας ισχυρός δράκος παρέα μ΄ ένα σοφό ξωτικό.

Και ψήλωνε το γεμάτο χρώματα ουράνιο σχήμα στα ουράνια, μα οι ρίζες του απλώνονταν, άλλοτε στα βάθη της γης, κι΄ άλλοτε στ΄ ωκεανού τα βάθη. Κι΄ όσο πιο γερές ήταν οι ρίζες, τόσο πιο σοφό γινόταν το ξωτικό, πιο ισχυρός ο δράκος και πιο θαυμαστό το κάλος τ' ουράνιου του τόξου.

Και καμιά φορά, έτσι για να περνούν τους αιώνες τους, το ξωτικό κι΄ ο δράκος άφηναν τις ρίζες τους και σκαρφάλωναν στ΄ ουρανού τα χρώματα.

Και στις αναρριχήσεις τους αυτές, δίδαξαν πολλά μα τίποτα δεν μάθαν οι ανθρώποι.

Εκτός από ένα. Να θαυμάζουνε το κάλος δίχως τις ρίζες του να σκύψουν να κοιτάξουν.

Κι΄ είδαν ανθρώπους να σκοτώνονται, ανθρώπους ν΄ αγαπιούνται κι΄ ανθρώπους να πεθαίνουνε κι΄ ολόιδιοι, να ξαναγεννιούνται. Είδαν ανθρώπους να πιστεύουνε και είδαν πιστούς που σκότωναν απίστους. Είδαν μανάδες να θηλάζουν τα παιδιά τους, κι΄ είδαν τα παιδιά των μανάδων να κάνουνε πολέμους. Και είδαν σταυροφόρους που γίναν τραπεζίτες. Κι είδαν ολονυχτίες αγάπης και τελετές μίσους.

Και ταξίδεψαν στον μέλλον κι΄ είδαν μηχανές φτιαγμένες από ανθρώπους και τους ανθρώπους να τις προσκυνούν. Κι΄ είδαν καπνούς να παλεύουν με τα σύννεφα και τα σύννεφα να φεύγουν φοβισμένα.

Και είδαν το τέλος να ΄ρχεται...

Και ήρθε μια μέρα που ο ισχυρός ο δράκος και το σοφό το ξωτικό, είδαν τις ρίζες τ΄ ουράνιου του τόξου να συρρικνώνονται.

Και στην άλλη άκρη τ΄ ουράνιου του τόξου, εκεί που τα χρώματα γεννήτορες χρωμάτων, άπλωναν τις ρίζες τους δε χωρούσε ούτε δράκος ισχυρός μήτε ξωτικό σοφό.

Γι΄ αυτό το λόγο φύγανε και πήγαν να ζήσουν στη φαντασία των παιδιών. Μόνον εκεί χωρούσαν.

Έτσι, το ουράνιο το τόξο, έχασε τις ρίζες του και έμεινε δίχως σοφία και ισχύ. Και σύντομα θα χάσει και το κάλος του...

Και κανείς δε θα νοιάζεται πια για κείνο το γκρίζο σχήμα που απλώνεται στον ουρανό....

Ούτε για τα γκρίζα τα λουλούδια....