Παραμύθι δίχως τρίχες.

Κάποτε, στη μέση ενός σκοτεινού δάσους, υπήρχε ένας σοφός άνθρωπος που ποτέ του δεν είχε κόψει ούτε μια τρίχα απ΄ τα μαλλιά και τα πυκνά του γένια.

Και κανείς δεν θέλησε να τον ξανα-συναντήσει γιατί, πιστέψαν κάποιοι, πως την αλήθεια γνώριζε και την αλήθεια έλεγε.

Και η αλήθεια είναι αλλόκοτη, κι΄ εχθρική, για τις ανθρώπινες αισθήσεις. Κι είναι τόσο αλλόκοτη, που οι άνθρωποι όλο και απομακρύνονται απ΄ τις άκρες του δάσους. Και όλο μεγαλώνει το δάσος που στο κέντρο του κρύβει τον άνθρωπο που έγινε μύθος γιατί ίσως κατέχει την αλήθεια.

Και γιγαντώθηκε ο μύθος, κι΄ έγινε σαν το δάσος που τον κρύβει. Κι΄ ίσως,  η αλήθεια στο κέντρο του δάσους και στο κέντρο του μύθου που είναι ανεξερεύνητος σα δάσος, να κρύβεται.

Και οι ευσεβείς ποτέ δεν τόλμησαν, και οι διανοούμενοι ποτέ δεν κατάφεραν, στο κέντρο να φτάσουνε του μύθου γιατί στο δάσος χάνονταν.

Όμως μια μέρα, ένας ανόητος άνθρωπος, να διασχίσει το δάσος και να φωτογραφίσει την αλήθεια, θέλησε. Κι΄ όταν μετά από χρόνια περιπλάνησης στη μέση έφτασε του δάσους, είδε και φωτογράφησε, ... μια μάζα από τρίχες.   

Και σοφός καθώς κατάφερε να γίνει, γύρισε στον κόσμο του, τους άλλους να διδάξει...

Και ίσως να επέζησε η αλήθεια στα βάθη ενός ανθρώπου, που έζησε στα βάθη ενός δάσους. Και ίσως να ζουν οι άνθρωποι γύρω της, και μακριά απ΄ αυτόν που ίσως την κατέχει.

Μα θέριεψε ο μύθος της  ανάμεσα σε ανθρώπους, ανατυπωμένος σε χιλιάδες κακέκτυπα μιας φωτογραφίας.

Κι΄ όλοι οι διανοούμενοι, άντρες γυναίκες, καλλιεργούν τις γενειάδες τους, σίγουροι πως το κλειδί του μύθου, στις τρίχες βρίσκεται...