τα άνω και τα κάτω άνωκάτω

Μια και το μποτιλιάρισμα είναι απαράδεκτο, αποφάσισα ο απαράδεΧτος να φτάσω στον προορισμό μου υπογείως. Κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες, βγάζω εισιτήριο, στριμώχνομαι με εκατοντάδες αγνώστους , σιχτιρίζω τα κορναρίσματα και τα γαμοσταυρίδια και προσπαθώ να ηρεμήσω κλείνοντας τα μάτια. Υπολογίζω νοερά πόσα αυτοκίνητα προσπερνώ καθώς ο συρμός τρέχει στο στενό τούνελ και ηδονίζομαι. Νιώθω τα πεσμένα βυζιά της γερασμένης κοντόχοντρης διπλανής μου να πιέζουν το μπράτσο μου και ξενερώνω. Ανοίγω τα μάτια. Τα ξεπλυμένα μάτια μιας - εν Αθήναις ξεπεσμένης - βρετανίδας υπηκόου κοιτούν το ταβάνι με αγωνία. Δυο φοιτήτριες, σε αναγκαστική περίπτυξη λόγω υπερφόρτωσης του βαγονιού, κοιτούν πονηρά τον μελαμψό μετανάστη και χασκογελούν. Είναι οι μόνοι επιβάτες που γελούν. Όλοι οι άλλοι είμαστε βλοσυροί. Έχουμε φορέσει τη μάσκα “κάπου εδώ βρωμάει σκατά”. Ένας νεαρός κινείται σπρώχνοντας, και απευθυνόμενος στις μίζερες μάσκες μας λέει τα λόγια για πολλοστή φορά. “Κυρίες και κύριοι μόλις αποφυλακίστηκα. Ντρέπομαι που ζητιανεύω κυρίες και κύριοι μα είναι μεγαλύτερη ντροπή να κλέψω το πορτοφόλι ή το κινητό κάποιας κυρίας. Δώστε μια βοήθεια κυρίες και κύριοι γιατί είναι μεγαλύτερη ντροπή να κλέβω απ΄ το να ζητιανεύω κυρίες και κύριοι”. Δύο νεαροί, δε μοιάζουν με σεκουριτάδες, τον πλησιάζουν και τον σπρώχνουν βίαια προς την πόρτα. “Ευαγγελισμός!”. Οι πόρτες ανοίγουν. Οι δύο νεαροί πετούν έξω απ΄ το βαγόνι τον νεαρό και τον κλωτσάνε. “Μη ξαναπατήσεις το πόδι σου στο μετρό μας, κωλοπαίδι! Έ κωλοπαίδι!”. Οι πόρτες κλείνουν. “Επόμενη στάση Μέγαρο Μουσικής!” Οι νεαροί κινούνται σπρώχνοντας, και απευθυνόμενοι στις μίζερες μάσκες μας, λένε τα λόγια για πολλοστή φορά. “Κυρίες και κύριοι είμαστε ναρκομανείς. Ντρεπόμαστε που ζητιανεύουμε κυρίες και κύριοι μα είναι μεγαλύτερη ντροπή να κλέψουμε το πορτοφόλι ή το κινητό κάποιας κυρίας. Δώστε μια βοήθεια κυρίες και κύριοι γιατί είναι μεγαλύτερη ντροπή να κλέβουμε απ΄ το να ζητιανεύουμε κυρίες και κύριοι”. Ένας τετράγωνος ένστολος τους πλησιάζει. Βγάζει απ΄ την κωλοτσεπη το VHF. Οι νεαροί σταματούν τις κλαψιάρικες απειλές και αρχίζουν τις κλαψιάρικες κλάψες. “Έλα ρε φίλε! Μη φωνάζεις την αστυνομία ρε φίλε. Να! Θα κατεβούμε στην επόμενη στάση ρε φίλε.” “Εντάξει ρε μαλακισμένα, έχετε χάρη πούμαι στις καλές μου. Μα θα σας συνοδεύσω μέχρι την έξοδο κωλοπαίδια!”. “Φχαριστούμε ρε φίλε!”. “Μέγαρο Μουσικής!” Ανοίγουν οι πόρτες. “Που θα απειλήσετε πως θα κλέψετε το κινητό κάποιας κυρίας στο μετρό μου, κωλοπαίδια”.

Στην τυχαία λίστα που έχω διατάξει το iphone να σιγοψιθυρίζει στ΄ αυτιά μου, παρουσιάζεται η Μελίνα Μερκούρη εν μέσσω χειροκροτημάτων. “Όπου πέφτουν – καρχαρίες – βγαίνει αίμα – στον αφρό. Ο Μακίθ να μη το μάθει.......” “Επόμενη Στάση Αμπελόκηποι” “Αμπελόκηποι!”

Ανοίγουν οι πόρτες. Ανεβαίνω στην επιφάνεια.

Ως τα άνω, ούτω και τα κάτω. Ως εν ουρανών και επί της γης.

Σκατά!