shop in shop

έχω, εδώ και χρόνια, το μεράκι ν'  ανοίξω μαγαζάκι παραδοσιακό και τσίλικο για μερακλήδες.
μα το μαγαζάκι των ονείρων μου ανήκει στον μοναδικό εκείνο κλάδο που, κατ΄ αποκλειστικότητα, εκμεταλλεύεται το κράτος.  υπάρχουν βέβαια κάτι πολύ μικρά ημιπαράνομα καταστήματα με ένα μόνο εργαζόμενο που ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα,  μα εγώ θέλω ν΄ ανοίξω επιχείρηση νόμιμη, αξιοπρεπή και οργανωμένη με πολλούς υπαλλήλους.


στην είσοδο θα είναι δυο καλοσυνάτες ντουλάπες και θα ρωτούν τους πελάτες σύνθημα / παρασύνθημα.  η πόρτα, μια βαριά ξύλινη σκαλιστή κατασκευή, θα τρίζει κάθε φορά που ανοίγει και θα περιμένει υπομονετικά τα γέρικα βήματα των πελατών....  το χαλάκι στην είσοδο θα γράφει "η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την ξοδέψω σε προσπάθειες να την επιμηκύνω", αλλά κανείς δε θα το διαβάζει....

....

στο ισόγειο, πίσω απ΄ τους καπνούς των τσιγάρων και τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ είναι ένα μαύρο πιάνο με ουρά.   στα πλήκτρα ο γέρο νέγρος με τα ψαρά μαλλιά και τα μαγικά δάχτυλα.

πίσω απ΄ τον ψηλό πάγκο του μπαρ βρίσκεται ένας κοκκινομούρης με αστείο τσιγγελωτό μουστάκι ειδικά εκπαιδευμένος σε θεαματικά σερβιρίσματα.  στον ίδιο πάγκο είναι και το χιούμιντορ με τα πανάκριβα πούρα που τα πουλάω ...πανάκριβα.

δίπλα στην ξύλινη σκάλα που οδηγεί στα πάνω δωμάτια στέκονται νωχελικά δυο τρεις κοπέλες.  οι άλλες, και είναι πολλές,  ξεκουράζονται ξαπλωμένες στους δερμάτινους τσέστερφιλντ καναπέδες.

οι πιο μεγάλες σε ηλικία κάνουν πως δήθεν φτιάχνουν το καλσόν τους και αφήνουν σε κοινή θέα το θεϊκό κορμί τους, των αποκρύφων τους συμπεριλαμβανομένων.  μα οι κινήσεις τους μαρτυρούν την αγωνία να κρύψουν την κυτταρίτιδα.  και έχουν σύμμαχο το φωτισμό και τους καπνούς των πούρων.  και διαλέγουν ανάμεσα στους πελάτες τους πιο κοιλαράδες, τους πιο φωνακλάδες και τους πιο φραγκάτους πεινασμένους.

οι πιο νέες και άπειρες έχουν το βλέμμα κατεβασμένο, τα χέρια γύρω απ΄ το στήθος σα να θέλουν να καλύψουν τις αυθάδεις ρόγες που διαγράφονται κάτω απ΄ τα ημιδιάφανα μπέιμπυ ντολ.  και περιμένουν με σεμνότητα εκείνο το λιγούρικο βλέμμα που λέει "εσύ! έλα!".
αν πιάσω ένα μεγάλο μαχαίρι και κάνω τις κατάλληλες κινήσεις, μπορώ να κόψω ένα κυβικό κομμάτι καπνού, να το βγάλω έξω απ΄ το μαγαζί και να το αφήσω να διαλυθεί σιγά σιγά στο νοτιά...
επιστρέφω στη ζεστή ατμόσφαιρα και στους νέγρικους ήχους του πιάνου.  μαζί μου μπαίνει ένας μπάτσος, δυο της αγορανομίας και μια ομάδα εφοριακών.  λαμβάνουν τη μισθοδοσία  που επάξια κέρδισαν κλείνοντας τα μάτια και απλώνοντας τα χέρια. όπως πάντα θέλουν και φιλοδώρημα.  σήμερα θα τους αναλάβει - όλους - η φερνάντα,  η πιο γέρικη και πιο καπάτσα απ΄ όλες τις κοπέλες μου.
έχει βάλει στοίχημα με την ροξάνα πως θα τους ξεπετάξει σε λιγότερο από δέκα λεπτά.  ...θα το κερδίσει.  είναι όλοι τους κοκορογάμηδες.

απ΄ τη πίσω είσοδο μπαίνει - όπως κάθε δεύτερη παρασκευή - ο δήμαρχος.  όχι αυτός,.. ο άλλος... ο στρέϊτ!    μια γριά με μεγάλα βυζιά, κόκκινα μαλλιά και κίτρινα δόντια,  τον οδηγεί διακριτικά στη σοφίτα, εκεί που τον περιμένει η νιόφερτη.  τον αρχιεπίσκοπο που έρχεται κάθε δεύτερη πέμπτη τον πηγαίνει στην άλλη σοφίτα.  εκεί που περιμένει ο αμπντούλ.  είναι η ίδια γριά που έχω και στο ταμείο της επιχείρησης.

και να δείτε που μια μέρα θα το στήσω το μαγαζάκι των ονείρων μου.
μόνο μου μέλημα,.. να πείσω τους κατόχους του μεγάλου μπουρδέλου να μου επιτρέψουν να ανοίξω ένα μπουρδελάκι μέσα στο δικό τους
ένα shop in shop ζητάω...
και πρέπει πείσω το κράτος εξηγώντας στους πολυχρονεμένους κληρονόμους του, πως η δική τους μαγαζάρα δεν θα ζημιωθεί με το μαγαζάκι μου.
στο κάτω κάτω ενοίκιο ζουμερό και μαύρο θα τους πληρώνω.
δεν είμαι κανένας τζαμπατζής σα και του λόγου τους....






υ.γ.  ήθελα οι κοπέλες του καταστήματος να είναι σύζυγοι πολιτικών αλλά την ιδέα μου την έκλεψε πριν καν την συλλάβω ένας κόπολα στο έργο του καλιγούλας που έβαλε στο δικό του μπουρδελάκι τις γυναίκες των συγκλητικών...