ηθοποιός

μόνο τη μάσκα του ενδύθηκε.....

Η Νεφέλη δεν παίζει ρόλους για να εργασθεί. Η Νεφέλη εργάζεται παίζοντας ρόλους.

Και πιστεύει πως είναι ηθοποιός επειδή, των ρόλων που εργάζεται, το ήθος ν’ αναδείξει  προσπαθεί. Και λένε όλοι, πως είναι ηθοποιός καλή! 

Μα οι ήρωες που μιμείται είναι και εκείνοι μιμητές.  Μιμητές του ίδιου τους του ρόλου. 

Του ρόλου που διέταξε ο ποιητής τους.   Του ρόλου που αν δεν ήταν περσόνες, που αν ήταν αληθινοί, ποτέ οι ίδιοι δε θα διάλεγαν.  Μα που, ούτως ή άλλως, θα τους είχε απ΄ το σενάριο, που ζωή λογίζεται,  επιβληθεί .   

Και όσο πιο γνήσιοι οι ήρωες του ποιητή,  τόσο πιο σύνθετα, τη ζωή που φτιάχτηκαν να ζήσουν, μιμούνται. Τη ζωή που από καιρό χτιζόταν γύρω τους, όταν ο ποιητής τούς δημιουργούσε. 

Και δίνει την ψυχή της η Νεφέλη στη σκηνή, για ν΄αναδείξει τους ήρωες που παιδιά σαν ήσαν, παίζανε στους δρόμους και γέμιζαν με παραστάσεις το άγραφο χαρτί του νου.

Μα σα μεγάλοι, ενδύθηκαν το ρόλο που είχε από παλιά γραφτεί. Το ρόλο που από παιδιά προβάριζαν.

Όμως η Νεφέλη δεν γνωρίζει πως μιμητές μιμείται .

Πως μιμείται τη ψυχή τους….., έτσι νομίζει.

Γι΄ αληθινούς τους ήρωες του ποιητή, κι΄ εκείνους της ζωής νομίζει.

Και επιτυγχάνει μίμηση πραγματική,  μα αληθινή καθόλου. 

Και εργάζεται το σφάλμα η Νεφέλη και παράγει άλλοθι ίδιο με πραγματικότητα. 

Με πραγματικότητα που, καθώς μελετά το ρόλο της, αλήθεια μοιάζει. 

Και δίνει ζωή στο ψέμα που άφησε να χτιστεί γύρω της μιμούμενη τους ακούσιους μιμητές.

Ποτέ της δεν έκλεισε τα μάτια για να δει,  τον Πινόκιο που ο Τζεπέτο κατ΄ εικόναν ποίησε...

Δεν κατάφερε να ζήσει την ψυχή του, μόνο τη μάσκα του ενδύθηκε και αφέθηκε στη λύτρωση που χαρίζει το χειροκρότημα των μιμητών που θαύμασαν τη μίμηση των δικών τους μιμήσεων.