έτσι έγιναν τα πράγματα....

δια τους μη γνωρίζοντες ανάγνωση, το ηχητικό ντοκουμέντο είναι εδώ ... 

Ήρθε και με βρήκε στο πολυτελές ξενοδοχείο των Παρισίων όπου διέμενα μαζί με τους μπράβους και τα τσιράκια μου.  Κατέβηκα στο λόμπι διότι εκείνος ήταν οκνηρός και κλειστοφοβικός και δεν έμπαινε σε ασανσέρ.

-«Κύριε Ντόχτορ Απαράδεχτε,» μου λέει, «Επιτρέπεις να σε αποκαλώ σκέτο Απαράδεχτο μάνα μου; Επιτρέπεις! Ήρθα ρε Απαράδεχτε ως φίλος, για να απαιτήσω τη βοήθειά σου. Καταστάσεις πέραν της δυνάμεώς μου, με αναγκάζουν να κάνω απεύθυνση σε ένα ρεμάλι σαν και σένα αλλά χαλάλι σου»

Παρότι η κάρτα που μου έχωσε στο χέρι έγραφε “αμερικλάνος”, η άνεσή του στην Ελληνική γλώσσα με υποψίασε και σκέφτηκα να καλέσω το τμήμα αλλοδαπών. Μα από τάκτ προς τις αστυνομικες αρχές του παρισιού, έκανα το μαλάκα.

-«Για ποιον με περάσατε κύριε;»  του πέταξα στα μούτρα. 

Κάτι πήγε να πει….

-«Σιωπή!» του απάντησα αυστηρά και τον έβαλα στη θέση του.

Όταν συνήλθε, προσπάθησε να με πείσει με κολπαζόρικα που κάνουν στις νότιες πολιτείες, όμως το ήθος μου ήταν από μπετόν αρμέ.  Μου μίλησε για κέρδη αφορολόγητα, για γκόμενες, κότερα, εμπόριο όπλων, δημόσια εκπαίδευση, …και άλλες μπίζνες. Όμως εγώ του έδειξα το κούτελο και του είπα,

-«Ξέρεις ρε τι είναι αυτό;  Αυτό ΡΕ, είναι ένα καθαρό ελληνικό κούτελο!» και μου έριξα μία φάπα,…  πλλλλάφφΦ!

Κι' εκείνος άλλαξε πλεύση.

-«Έχετε ένα μπλογκάκι, δεν έχετε κύριε απαράδεΧτε;», είπε με νόημα.

-«ΜμμμΝννναί!» ψέλλισα φοβισμένος γιατί η αλήθεια είναι πως ένα μπλογκ το έχω όσο που νάναι.

 -«Εκεί υπάρχουν κάτι περίεργα άτομα που σχολιάζουν ασυστόλως αν με πχιάνεις δικέ μου. Σωστά;» μου πέταξε μ΄ ένα, βαθύτερο αυτή τη φορά, νόημα και μούκλεισε και το μάτι ο μπάσταρδος.

-«Μμμμππορεί!» τούπα τρομοκρατημένος.

-«Κάτι άτομα με περίεργα ψευδώνυμα, έτσι δεν είναι;»

-«ΟΧΙ!» Είπα hesmenos απ το φόβο μου.  «Περίεργα ψευδώνυμα δε έχουμε!»

-«Και ο ιαματικός;  η λάσπη; τα quarks; εκείνος ο λύχνος ο καιόμενος; ο μαχαίρης; θες να πω κι΄ άλλα ονόματα;»  και κάρφωσε τα φιδίσια μάτια του στα αμυγδαλωτά μου μάτια.  -“Μένα με λένε αμερικλάνο, απαράδεΧτε και τις παπαριές δε τις σηκώνω μάνα μου..”

Ανασηκώθηκαν οι πλούσιοι μου βόστρυχοι και μία μουσική του Skalkotas, ένα αλέγκρο -  μα νον τρόπο, μη φανταστείτε κανένα γρήγορο – μου έδειχνε σε τι βούρκο είχα πέσει.

Αμέσως έκαμα μερικούς υπολογιζμούς, δέκα διαιρέσεις και μιαν αφαίρεση για την ακρίβεια, και κατάλαβα τι κρύβεται πίσω απ΄ όλους αυτούς που δήθεν σχολίαζαν στο μπλογκ μου.

“Και θες να πιστέψουμε ρε απαράδεΧτε ότι τα σχόλια είναι δήθεν για τις μαλακίες που γράφεις και πως δεν ήξερες που είναι συνθηματικά των τρομοκρατώνε;”

Το μυαλό μου άπλωσε στα γρήγορα μια μεγάλη μαύρη οθόνη και πρόβαλε φίλμ νουάρ.  Ένα στρατόπεδο τρομοκρατώνε στα βουνά του Κασσσσμίρρρρρ!  Ο ιαματικός φτιάχνει μπόμπες, η λάσπη τις μοιράζει στους τρομοκράτες, ο καιόμενος λύχνος ανάβει φωτιές, η σύντροφος δήμητρα φτιάχνει quarks, ο μαχαίρης... το λέει και τ΄ όνομα, η νεφελοκοκκυγία στα συννεφάκια της, ...κι’ εγώ  ο μαλάκας, το πχιόνι των τρομοκρατώνε, ...  νομίζω πως είμαι μπλόγκερ. 

 Ένα ζεστό υγρό τρέχει απ΄ τα μπατζάκια μου.  Κάνω λογκίν στο συγνώμηνέσφαλα τελειά και λοιπά, πάω στο «περί πέους πόνημα», το μελετώ προσεκτικά και, ...  αποκλείοντας την περίπτωση να έχω έρθει σε οργασμό, αντιλαμβάνομαι ότι κατουρήθηκα πάνω μου.

-«Είναι πράγματι περίεργο μάνα μου να ρίχνεις φάπες στον εαυτό σου και να μιλάς για καθαροκουτελίαση.» 

Τάξερε όλα το καθίκι.  Κάθε του λέξη ήταν μία πιστολιά.  Κάθε πρόταση ριπή πυροβόλου όπλου. Κάθε παράγραφος, ένας όλμος.  Κάθε κεφάλαιο και μια γενοκτονία … (ας μην συνεχίσω, θα σκοτώσω ολόκληρο πλανήτη και θα μείνω μόνος.)

Τώρα πχια είχα καταλάβει πχοιος ήμουν.  Ήμουν ένας  πτωχομαλάκας  μπλόγερ, θύμα της διεθνούς  τρομοκρατίας.

Φανταζόμουν το κάδρο μου στον πύργο των απογόνων, παραπεταμένο σ΄ ένα μπουντρούμι στο υπόγειο, να περνούν κάθε Παρασκευή βράδυ να με φτύνουν.  «Δωσίλογε!  Προδότη!  Συνεργάτη των τρομοκρατώνε! Μαστροπέ! Πρόστυχε! Ντροπή της οικογένειας!»  και φτουυυυύ!  Και να οι ροχάλες και να οι σίελοι.  Να χέσουν πάνω στον τάφο μου ήθελαν οι απόγονοι. 

-«Τολμάτε ακόμα να αρνείστε την πρότασή μου μάνα μου;»

Τολμούσα άραγε;  

Βρε Χέστους απογόνους και τα σάλια στα κάδρα, σκέφτηκα.  Οι άγιοι λίγα τραβάνε που τους φιλάει η κάθε βρωμιάρα;  Ας με φτύνουν. Εδώ κινδυνεύει το τομάρι μου, τους απογόνους θα σκεφτώ?

“Δέχομαι κύριε αμερικλάνε μου, δέχομαι. Και ποια ακριβώς είναι η πρότασίς σας.»

“Λοιπόν! Άκου μάνα μου να μη πολυλογούμε. Θέλω να μου δώσεις τη συνταγή για τα κοτοβυζάκια.”

Με είχε στο χέρι και ζητούσε ότι πολυτιμότερο είχα. Μα τι νακάνω πούχα τη φωλιά χεσμένη; Τούδωσα τα πολύτιμα χειρόγραφα με τις συνταγές της θείας μου της καραμέλας, του έδωσα και μιαν ακάλυπτη επιταγή για να βγάλει εισιτήριο επιστροφής, κι έτρεξα γρήγορα ν' αλλάξω τη διαθήκη μου. 

Ακούς εκεί!  Το κάδρο στο μπουντρούμι και να με φτύνουν κάθε Παρασκευή βράδυ! Ωραίοι απόγονοι.....

Βρε ουστ!  Στις άστεγες πουτάνες θαταφήσω όλα, να πχιάσουν και τόπο.

Έτσι έγιναν τα πράματα και κέρδισε ο αμερικλάνος τον Cουλό Sous-Chef διαγωνισμό και όχι όπως τα παρουσιάζει ο ίδιος, ... ο φαρμακοτρίφτης.