Σεμέλη

Σεμέλη με φωνάζουν και είμαι ξακουστή σ’ όλη την χώρα για την ομορφιά που δεν καταφρόνησε ούτε αυτός ο Κραταιός, ο μεγαλόπρεπος Βασιλιάς θνητών και αθανάτων, ο Πάνσοφος ο Ζευς.

Το πεπρωμένο μου έγινε Νόμος.  Η ύβρις μου κάλεσε την δαιμονική Θεά, την Άτη.  Και γλίστρησε η αξιοσέβαστη κόρη του Δία, μες στην σκέψη για να την διαταράξει.  Η ύβρις που διέπραξα,... αυτή ήταν που την κάλεσε.  Ο Νόμος διαταράχτηκε.  Δεν άργησε να έρθει η Δίκη και η Τιμωρία.

Τα παιδικά μου χρόνια στο παλάτι της Βοιωτίας με έμαθαν να συμπεριφέρομαι σαν βασίλισσα.  Οι απαιτήσεις μου ήταν βασιλικές. Ο πατέρας μου ο Βασιλιάς, ήταν στα μάτια των ανθρώπων παντοδύναμος και εγώ παντοδύναμη απέναντί του.  Κάθε επιθυμία μου θεϊκή γινόταν διαταγή.   Είχα ξεχάσει ότι και οι βασιλιάδες αντλούν την δύναμή τους απ’ την ακατανίκητη θέληση του Δία.  – τιμή δε εκ Διός εστί.-

Τώρα γνωρίζω, αλλά τώρα είναι αργά.

Το πεπρωμένο μου το είχαν αποφασίσει οι Μοίρες. Την θέλησή τους την είχε καθορίσει ο ανώτατος ρυθμιστής, ο ένδοξος Ζευς. Και να ήθελε δεν θα μπορούσε να με γλιτώσει.  Δεν θα μπορούσε να αντικρούσει την ίδια του την θέληση.

Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα ήξερα ότι είναι Θεός.  Η μεταμφίεσή του δεν κατάφερε να κρύψει την Θεϊκή του διάσταση. Είχε ενδυθεί τον άνθρωπο και εγώ ήμουν εν-θουσιασμένη.   Θεό είχα ενδυθεί μα δεν το ήξερα.

Τα μάτια του πρόδιδαν το Θεϊκό φως της ανώτατης σοφίας.  Ήταν,…είναι ο Μοιραγέτης.

Πίσω από τις ανθρώπινες πράξεις του και τις εκούσιες αδυναμίες μπορούσε κανείς να διακρίνει τον Υπεράνθρωπο. Και ήταν,…είναι ο Αλεξίκακος.

Όλοι το γνώριζαν, όλοι το συζητούσαν αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πει.  Υποκρίνονταν, στο παλάτι, ότι ο εραστής μου ήταν ένας άρχοντας ανθρώπινος. 

Φοβόντουσαν την Θεϊκή Του οργή και υποτάσσονταν στην ανθρώπινη φύση Του.  Γνώριζαν πως η Θεϊκή τιμή της παρουσίας Του οφειλόταν σε μένα και μου απέδιδαν την πρέπουσα υποταγή.

Ο Δίας ήταν το πεπρωμένο μου.  Η μοίρα μου.  Ο Νόμος μου.

Ο παντοδύναμος με είχε ερωτευτεί και τίμησε το κρεβάτι μου με την φοβερή του παρουσία.

Γνώριζα πως οι ερωτικές Του περιπτύξεις με θνητούς είχαν πάντα ολέθριες συνέπειες.  Όμως δεν παραπονιόμουν.

Χάρηκα το γραμμένο μου.

Είμαι από μεγάλο τζάκι, ξιπασμένη και άπληστη στα θέλω…..  

Ένιωσα άξιά του και η πρώτη ύβρις διαπράχθηκε….. 

Ο Δαίμονας καραδοκούσε….. 

Εγώ η ανόητη δεν το είχα καταλάβει……

Λέει ο ποιητής πως ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να γλιτώσει τον ήρωα που αγαπά από τον κοινό σε όλους θάνατο.  Όταν η Μοίρα η ολέθρια αρπάξει τον ήρωα για να τον βουλιάξει στον βαθύ τον ύπνο του τάφου του, ο Θεός παραμένει απλός παρατηρητής.

Λέει ακόμα πως και του ίδιου του Δία η παντοδυναμία είναι περιορισμένη μπροστά στην αμετάτρεπτη αναγκαιότητα των αιωνίων νόμων της φύσης.

Έχει δίκιο ο ποιητής.  Τώρα πια το γνωρίζω!

Ανάμεσα στις προσταγές του πεπρωμένου που γίνεται Νόμος και στην ακατανίκητη θέλησή Του, δεν υπάρχει αντίθεση.  Οι αντιθέσεις ξεπεράστηκαν από τότε που μπήκε τάξη στο Χάος. 

Η ζωή στο παλάτι κυλούσε ήσυχα.   Ό Όμβριος Ζευς πότιζε την σοδειά.  Η Περσεφόνη χαμογελούσε στην Δήμητρα και το ζοφερό σκότος έδινε ζωή στις ρίζες που ρουφούσαν τους χυμούς του εδάφους για να δυναμώσει ο κορμός και να στραφεί προς το φως.

Ο λαός της Βοιωτίας ήταν ευτυχισμένος.  Ο Υπέρτατος Θεός τιμούσε το παλάτι τους. Στις Πλαταιές και την Αλίαρτο, οι άνθρωποι μάζευαν ευτυχισμένοι την πλούσια σοδειά και προσέφεραν θυσίες στους Θεούς.

Όμως ο Δίας δίνει δύναμη με την ίδια ευκολία που συντρίβει τον δυνατό.  Από τον Δία ταπεινώνεται ο επιφανής άνδρας  και από τον Δία ανυψώνεται ο ταπεινότερος όλων.

Είμαι γυναίκα.  Πριν με κρίνεται προσπαθήστε να καταλάβετε την φύση μου.  Σαν γυναίκα είμαι ανώτερη από τους άνδρες.  Σαν γυναίκα είμαι πιο ευάλωτη.  Δεν είναι η μυϊκή δύναμη που με κάνει ευάλωτη.  Είναι η ανάγκη για αγάπη.  Είναι η μεγαλύτερη από τους άντρες δυνατότητα να αγαπήσω.  Εμένα διάλεξε ο Δίας για μάνα του Διόνυσου.  Εμάς τις γυναίκες διάλεξε ο Δίας για να εμπιστευτεί τον σπόρο που σαπίζει και γεννιέται στο σκοτάδι.  Εμάς διάλεξε να πονέσουμε και να φιλοξενήσουμε την ζωή που γεννιέται.  Εμάς διάλεξε να κουβαλάμε πάνω μας την μήτρα των θνητών.  Τους άντρες τους έταξε να προσφέρουν θυσίες στη μήτρα της γης, στους Δελφούς.  Και στη μήτρα των θνητών, … στη δική μας μήτρα.  Μέσον της επικοινωνίας του Θεού με τους ανθρώπους, η Ιέρεια των Δελφών.  Μέσον της επικοινωνίας της ζωής με τους θνητούς η συνουσία.  Η γυναίκα.

Έτσι να με κρίνεται και ίσως καταλάβετε λίγο πως η θνητή φύση της Σεμέλης είναι η δική σας φύση.   Είμαι εσείς.   Είμαι θνητή, δηλαδή αθάνατη.

Πριν γνωρίσω τον Θεό, φανταζόμουν τον άντρα που θα με έπαιρνε απ’ το πατρικό παλάτι.  Κάποιος βασιλιάς θα ήταν, από γενιά λαμπρή.  Τους προγόνους του θα τους είχαν τραγουδήσει οι ποιητές και τους δικούς του άθλους θα τους διηγούνταν στα παιδιά σαν παράδειγμα ανδρείας και σωφροσύνης.  Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Μοίρα μου είχε τάξει τον Ενδοξότερο όλων.  Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η μήτρα μου θα φιλοξενούσε το Διόνυσο…

Τον Δία, ή μάλλον το σαρκίο που ενδύθηκε, το αγάπησα.  Το θαύμαζα.  Ήθελα να είμαι μαζί του για πάντα.  Τον ήθελα όπως οι άνθρωποι θέλουν.

Εκείνος ήταν καλός μαζί μου.   Με αγαπούσε και με προστάτευε.

Όσοι με έβλεπαν δίπλα του με φθονούσαν και με φοβόντουσαν.

Έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη.

Και όμως.

Ποτέ δεν μου παρουσιάστηκε σαν Θεός.

Ένας άνθρωπος ήταν δίπλα μου.

Η θνητή Σεμέλη, όπως όλες οι γυναίκες, ήθελε τον άντρα της να είναι Θεός. 

Η Ήρα είχε δίπλα της τον Δία, τον πατέρα θνητών και αθανάτων.   Εγώ είχα μία μάσκα, ένα κορμί ανθρώπινο.

Η ύβρις είχε για δεύτερη φορά, από τότε που μου παρουσιάστηκε ο Δίας, διαπραχθεί.  Ένιωθα την Άτη να πετά στο ύψος του κεφαλιού μου έτοιμη να διαταράξει τον νου.

Κι ο νους άρχισε να θολώνει.  Δεν μου έφτανε που ο Κεραύνιος ήταν στην ψυχή και στην καρδιά μου, ήθελα να τον δω σε όλο του το μεγαλείο.  Ήθελα να τον γνωρίσω την στιγμή που η Θεϊκή Του οργή ξεσπούσε σε Θεούς και ανθρώπους.  Να κρατά τον κεραυνό, σύμβολο της απόλυτης εξουσίας και να με κοιτάξει στα μάτια.

Ένιωθα παραμελημένη.   Ένα τίποτα ήμουν εάν δεν μου έκανε την τιμή να παρουσιαστεί μπρος μου αληθινός και φοβερός.  Ουράνιος και αθάνατος. 

Αλλιώς όλα αυτά μπορεί να ήταν μία χίμαιρα.   Ένα παιχνίδι της φαντασίας.

Μπορεί να μην ήταν ποτέ αυτός που πίστεψα πως είναι. 

Ένας κοινός θνητός μπορεί να ήταν που ό έρωτάς μου τον εξύψωσε σε Θεό.

Ένας κοινός θνητός που μας ξεγέλασε.

Και ξεχνούσα η ανόητη πως κάθε θνητός έχει μια φλόγα αθανασίας μέσα του.

Ήθελα να δω τον Δία σ’ όλο του το μεγαλείο. 

Ήθελα να με αξιώσει να τον αντικρύσω. 

Αντάξια των Θεών ήθελα να γίνω.  

Τον μοιραζόμουν – νόμιζα – με την Ήρα. 

Είχα δικαιώματα..

Η ύβρις είχε πλέον ολοκληρωθεί. 

Από εκείνο το σημείο την δράση ανέλαβε όχι ο νούς, μήτε καν η καρδιά μου, μα ένας δαίμονας.  Η Άτη.

Η λάμψη, η Θεϊκή των ματιών Του λάμψη, δεν αρκούσε πλέον.

Ποία η διαφορά μου από τους κοινούς θνητούς εάν δεν μπορούσα να αντικρύσω τον Θεό καταπρόσωπο;

Τι περισσότερο θα μπορούσα να παινευτώ ότι μου έδωσε ο Ζευς;   Το κρεβάτι;

Και η Αίγινα, η κόρη Αίσωπου του ποταμού, η Καλλιστώ η θυγατέρα του Λυκάονος, η Αλκμήνη του Ηλεκτρύωνα, η Αντιόπη από την Βοιωτία, η Ευρώπη από την Κρήτη, ….. όλες τους είχαν γευτεί τον έρωτα του Δία και την οργή της Ήρας.

Ούτε η παρουσία του, μήτε η οργή της μεγάλης Θεάς με ικανοποιούσαν πλέον.

Του ζήτησα να μου αποκαλυφθεί.  Αρνήθηκε.

Δεν με είχε λοιπόν άξια για την Θεϊκή του φύση;  Με είχε καταδικάσει στην συντροφιά της ανθρώπινης μάσκας Του;

Στις ατέλειωτες επικλήσεις μου συναντούσα την άρνηση.

Ήθελε λέει να με προστατεύσει…

Δεν ήμουν λέει έτοιμη…

Στο τέλος πέτυχα τον σκοπό μου. 

Όσα δεν πέτυχα με τις γυναικείες γαλιφιές και τα παρακάλια, τα πέτυχα με την γκρίνια. 

Με βαρέθηκε νόμισα και μου έκανε τη χάρη…..

Η αλήθεια είναι άλλη.   Τώρα γνωρίζω…..

Γνωρίζω γιατί μου έκανε το χατήρι ο Ζευς…..

Παρουσιάστηκε μπρος μου σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.   ΘΕΟΣ.

Ο κεραύνιος Ζευς.

Η  συνέχεια, σας είναι γνωστή. 

Η ανθρώπινη φύση μου δεν άντεξε την Θεϊκή του υπόσταση.

Οι τρεις διαστάσεις μου δεν χώρεσαν την μία και μοναδική Θεϊκή του διάσταση.

Οι πέντε αισθήσεις μου ήσαν λίγες και ποταπές μπρος στην μία, τη Θεϊκή.

Η Μοίρα μου έμελλε να γίνει γνωστή στις επόμενες γενιές.

Ο μύθος της Σεμέλης, η ιστορία μου, έμελλε να γίνει διάσημη.

Μια ερωμένη του Δία παρέμεινα για τους άθεους.

Μια ανόητη και φαντασμένη για τους θεοσεβούμενους που δεν θέλησαν να καταλάβουν.

Εγώ τώρα γνωρίζω.

Δεν κρατάω κακία που δεν με προστάτευσε.  Που παρουσιάστηκε μπρος μου.

Ήταν το πεπρωμένο μου.  Όλα ήταν σύμφωνο με την ανθρώπινη τη φύση μου.  Ήταν Νόμος του σύμπαντος που εφαρμόστηκε, και σα Νόμος ήταν δική Του Θέληση.  

Δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί στην ίδια Του την θέληση. 

Δεν μπορούσε να καταργήσει τους Νόμους του.

Τώρα γνωρίζω.

Είχα τον Θεό δίπλα μου και δεν κατάφερα να έχω τον Θεό μέσα μου. 

Δεν τον ένιωσα μόνο θέλησα να τον δω. 

Να τον περιορίσω στις αισθήσεις μου θέλησα, και στις πέντε μου αισθήσεις δεν χωρούσε.

Αυτός ήταν φτιαγμένος από άλλο υλικό.  

Ο Θεός είναι φτιαγμένος από αίσθημα και πνεύμα.  

Δεν χωράει στα μάτια, δεν πιάνεται με τα χέρια.

Κατοικεί στην καρδιά. 

Εάν βγει από εκεί, ο θνητός μεταφέρεται στο βασίλειο των άλλων θεών, των χθόνιων.

Κοιμήθηκα με τον Θεό, έτηξα Θεό και έμεινα θνητή.

Αντί να ενωθώ μαζί του και να παραμείνω αθάνατη καθώς ήμουν, θέλησα να τον δω, δηλαδή να χωριστώ απ’ αυτόν και να τον κάνω ύλη.

Εκείνος ύλη δεν έγινε. μα εγώ την αθανασία μου την έχασα.

Μη με λυπηθείτε.

Μη με κατηγορήσετε.

Αφεθείτε στον Δία που διεισδύει στην καρδιά και την συνείδηση και μην τον αποχωριστείτε ποτέ…

Σας το λέω εγώ η Σεμέλη που έγινα θνητή για να μείνει η ιστορία μου αθάνατη….