κρίνοντας ασφαλώς τα έλογα.

(προηγούμενη παράγραφος) Είναι άραγε δυνατόν να κρίνω έναν άνθρωπο απ΄ την ουρά του; Υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που θα μου επέτρεπαν να κρίνω ασφαλώς τα έλλογα; (λήγει)

Τις τελευταίες ημέρες που περνάω μια, ενδεχομένως περαστική, φάση σχιζοειδούς αντίδρασης στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πειραματίστηκα ενδελεχώς με τα χαρακτηριστικά τα οποία θα μου επέτρεπαν να κρίνω τα έλλογα όντα και να απαντήσω στα βασανιστικά ερωτηματικά που μοιράστηκα μαζί σας στην προηγούμενη παράγραφο.

Τ΄ αυτιά για παράδειγμα. Αν είναι σηκωμένα και τριγωνικά, σημαίνει πως το έλλογο, ... κάτι ψάχνει. Αν είναι πεσμένα και οβάλ, σημαίνει κάτι άλλο που όμως μου διαφεύγει. Ενδεχομένως ο οπλισμός του καθενός ελλόγου να μαρτυρά κάτι απ΄ τον χαρακτήρα του, μα ούτε απ΄ τους κυνόδοντες μπορείς να κρίνεις σωστά. Και η τερηδόνα μπορεί να αποτελεί ένδειξη μα απόδειξη όχι. Δεν αποκλείεται οι κινήσεις των μπροστινών άκρων να δείχνουν κάτι τις, μα ούτε κι΄ αυτό είναι κριτήριο για να μπορέσεις να κρίνεις αμερόληπτα. Στα καπούλια, λένε οι μερακλήδες της γλώσσας του σώματος, καταγράφεται ο χαρακτήρας του ελλόγου. Αν μελετήσεις υπομονετικά τις κινήσεις τους, μπορείς να μάθεις τα πάντα. Διαφωνώ πλήρως. Το κούνημα των καπουλιών είναι ίσως το πλέον επιτηδευμένο χαρακτηριστικό του σύγχρονου ελλόγου. Τα μικρά χείλη μαρτυρούν κακία λένε κάποιοι. Μα το σχήμα του ράμφους πολλές φορές ξεγελά λέω εγώ. Ας μη ξεχνάμε πως πίσω απ΄ το ράμφος βρίσκεται η γλώσσα που κόκαλα δεν έχει μα λόγους βγάζει. Όπερ, το σχήμα του ράμφους εξαιρείται, ως ενδογενώς επηρεαζόμενο και κατά βούλησιν μεταμορφωσιγενές. (πχ. χρυσόστομος, βρωμόστομος κλπ.) Ίσως ο τρόπος που καλπάζει κανείς να δείχνει κάτι απ΄ τον χαρακτήρα του, λένε κάποιοι άλλοι. Ναι μεν, ... μα ούτε κι΄ αυτό είναι αρκετό για να κρίνεις.... Πολλές φορές το γρύλισμα σε συνδυασμό με την υγρή ή στεγνή μύτη μαρτυρά κάποια ψήγματα κουλτούρας μου είπε ένας φίλος που κάνει πολιτικό ρεπορτάζ για ιδία χρήση.

Ίσως θα μπορούσα να κρίνω απ΄ τη μυρωδιά. Ιδιαίτερα όταν σηκώνουν το ανάστημα για να μαρκάρουν την περιοχή τους. Ναι! Αυτό ίσως να αποτελεί το πιο σημαντικό κριτήριο....

Εκ του μαρκαρίσματος γίνεται φανερό πως κάποιοι είναι κυνηγιάρηδες, κάποιοι για σπίτι, άλλοι του δρόμου, μερικοί φτιαγμένοι για επιβίωση και άλλοι για να πατηθούν από αυτοκίνητο....

Παρετήρησα αρμοδίως πως πολλοί απ΄ τους έλλογους γνωστούς μου διαθέτουν χαρακτηριστικά που μαρτυρούν καλή ράτσα και όλως τυχαίως είναι αυτοί που όταν τους αποχαιρετώ ελέγχω αν τα τιμαλφή μου παραμένουν στη θέση τους. Κάποιοι άλλοι που είναι προϊόντα αμαρτωλών σχέσεων κάποιας νοτισμένης νύχτας, ... μου εμπνέουν απόλυτη εμπιστοσύνη,... οι μπάσταρδοι.

Καταλήγω λοιπόν στο υγιές συμπέρασμα πως ίσως και να μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο απ΄ την ουρά και τον συνδυασμό των υπολοίπων χαρακτηριστικών του με εξαίρεση το λόγο.

Και θα έλεγε κανείς πως αυτού του είδους η κρίσεις για τα έλλογα είναι εξαιρετικά περίπλοκες. ΧαΧα! Ας γελάσω.

Μήπως θα προτιμούσατε να κρίνεται τα έλλογα απ΄ τους λόγους τους; Στην Ελλάδα του 2011;

υ.γ. Οι παραπάνω σχιζοειδείς σκέψεις είχαν ως αφετηρία τον τίτλο του θεατρικού έργου - που δεν πρόλαβα να δω αλλά θα ήθελα -“μη κρίνεις έναν άνθρωπο απ΄ την ουρά του” - της Όλγας Ποζέλη – την οποία ποτέ δε γνώρισα αλλά εκτιμώ απ΄ τη δουλειά της που έχω δει μέχρι σήμερα .....