εξαγορές της πεντάρας

καφέ και ουχί καφενείο στην πλατεία του δημαρχείου της επαρχιακής του πειραιά πόλης. ελληνικός σκέτος και μονός, ... κερμάτια δύο και ενενήντα. μα διαθέτει μπισκότο πλαστικό, εντυπωσιακά συσκευασμένο. το καϊμάκι είναι πλούσιο με φούσκες στη μέση καθώς που μου αρέσει, φτιαγμένο απ΄ το σιχαμένο πλην τεχνολογικά άρτιο μηχάνημα που αντικατέστησε τη χόβολη. και η συσκευασία του μπισκότου με χλευάζει. γράφει espresso.

βγάζω το σημειωματάριο, απομίμηση moleskine, και μια γνήσια του χίλια εννιακόσια πενήντα pelican, απ΄ αυτές με την αξεπέραστη αντλία για το μελάνι. χρώμα μελανιού κόκκινο πορφυρό ... χαρτί λευκό, ...εντυπωσιακά λευκό και άγραφο...

...άνδρα μοι ένεπε μούσα πολύτροπον ....

Ένα κορίτσι πέντε έξι χρονών, σε διατεταγμένη επαιτείας υπηρεσία, πλησιάζει. Μα το ρέμπελο πλασματάκι έχει διάθεση για παιχνίδι. Καθώς με πλησιάζει βλέπει ένα πολύχρωμο χαρτί στο βρώμικο πάτωμα και η προσοχή του αποσπάται. Το πιάνει και το πετά ψηλά. Κάθεται κάτω απ΄ την λικνιστή πτώση που ακολουθεί το ρυθμό των νόμων της φυσικής και χορεύει σε ρυθμούς που ακολουθούν τους νόμους της παιδικής ηλικίας. Και ξεχνά να ζητήσει τον οβολό μου. Αναπόφευκτα σκέφτομαι τα παράπονα της δασκάλας για την κόρη μου που δεν συγκεντρώνεται στο μάθημα.... Και το κορίτσι με το πρόβλημα συγκέντρωσης προχωρά στο επόμενο τραπέζι. Η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά το διώχνει με κινήσεις έμπειρες και λόγια προσβλητικά. Το κορίτσι, έμπειρο κι΄ αυτό, γυρίζει την πλάτη στα βαμμένα μαλλιά και αναζητά το χρωματιστό χαρτάκι του. Μα δεν το βρίσκει και επανέρχεται στην διατεταγμένη υπηρεσία. Πλησιάζει και μου λέει πως πεινάει. Το ρωτάω που μένει και με παιχνιδιάρικη διάθεση σχηματίζει στον αέρα ένα περίεργο σχήμα με πολλές γωνίες. “Εκεί” μου λέει. “Μακριά”. Τη ρωτάω αν είναι μόνη και πως θα γυρίσει στο σπίτι. “Δεν είμαι μόνη. Έχω μαζί μου τη μικρή μου αδελφή και πεινάμε!” απαντάει και μου δείχνει ένα ακόμα πιο μικρό κορίτσι που ζητιανεύει λίγα τραπέζια πιο κάτω...

Οι σκέψεις συγκρούονται με τα συναισθήματα. Θέλω να δω τον εργοδότη των παιδιών, το γέρο Πίτσαμ απ΄ την όπερα της πεντάρας. Θέλω να τον δώσω στον Μακήθ, το γρήγορο μαχαίρι, να τον καθαρίσει. Μα ο Μακήθ έχει ήδη λυπηθεί τον γέρο Πίτσαμ και θέλει να τον προσλάβει στην τράπεζα που του έστησε η Πόλι. Και ο τραπεζίτης Πίτσαμ δε θέλει ν΄ αφήσει την επιχείρηση της ζητιανιάς. Και δεν τολμώ να ρωτήσω περισσότερα το κορίτσι γιατί υπάρχει η πιθανότητα να μην υπάρχει γέρο Πίτσαμ. Ίσως, πίσω απ΄ τα δύο παιδιά, να υπάρχει μια ιστορία βγαλμένη απ΄ τον ελληνικό κινηματογράφο. Λες και η μελό ιστορία ή η εργοδοσία του Πίταμ κάνει κάποια διαφορά για τα παιδιά.... Και θέλω να τα βάλω στο αυτοκίνητο, να τους δώσω χρήματα και να τα πάω στο σπίτι τους. Ή να τα πάρω στο δικό μου σπίτι, όπως πήρα εκείνο τον αλήτη το γάτο και τον έκανα άνθρωπο. Μα είμαι ένας πορνόγερος. Ο γέρο Πίτσαμ θα με συκοφαντήσει για παιδεραστία και θα πάρει πίσω τις δύο μικρές “επιχειρήσεις” του. Θέλω να πάω μέχρι το σπίτι τους. Να δω που μένουν. Να κινητοποιήσω φίλους και γνωστούς. Να κάνουμε κάτι για την μελό ιστορία τους. Να ρίξουμε μια σταγόνα στον ωκεανό. Μα ο Μακήθ, είναι φίλος πια με τον πεθερό του το γέρο Πίτσαμ. Μου δείχνει το μαχαίρι και με αποτρέπει. Καθώς χαϊδεύει την κοφτερή λεπίδα, με κοιτά υποτιμητικά κάνοντας τσ τσ τσ!

Μα την αλήθεια, σ΄ ευχαριστώ για το άλλοθι αδελφέ Μακήθ. Ωραία επιχείρηση έστησες γέρο Πίτσαμ. Αξίζεις τη συνδρομή μου...

Βγάζω απ΄ την τσέπη κερμάτια και εξαγοράζω λίγες απ΄ τις τύψεις. Οι Ερινύες την σήμερον ημέρα σιχαίνονται τους ικέτες. Θέλουν “νόμισμα”. Και το “νόμισμα”, καθώς αλλάζει χέρια, γίνεται μπουνιά στα μούτρα του ελεήμονα. Μα ο ελεήμων είναι έμπειρος στις μπουνιές. Είναι, ούτως ή άλλως πνιγμένος στα “νομίσματα” κάθε είδους και έχει καταντήσει “νόμισμα” ο ίδιος...

Το κορίτσι πιάνει απ΄ το χέρι τη μικρή του αδελφή και αποχωρεί. Πριν αποχωρίσει υποκλίνεται και μαζεύει απ΄ το πάτωμα το χρωματιστό χαρτάκι του.... Κανείς δε χειροκροτεί. ..... Αυλαία.

Μα, περίεργος καθώς είμαι, ρίχνω κρυφές ματιές πίσω απ΄ την αυλαία. Ο γέρο Πίτσαμ είναι εκεί. Τα κερμάτια αλλάζουν χέρια και τα κορίτσια κάνουν την εμφάνισή τους στο διπλανό καφέ-θέατρο. Φοράνε και πάλι τα κουρέλια της ζητιανιάς και δίνουν την ευκαιρία στους θεατές της ζωής να εξαγοράσουν Ερινύες.

Και είναι όλοι ευχαριστημένοι που υπάρχει ο γέρο Πίτσαμ να μετριάζει τις τύψεις τους. Και είναι όλοι αδιάφοροι για το ανθρώπινο δυναμικό πίσω απ΄ τα κουρέλια της επαιτείας. Και ο ρόλος γίνεται δένδρο που κρύβει το δάσος των μιμητών που βρίσκονται στην υπηρεσία του δύστυχου γέρο Πίτσαμ...

..."εξαγορά" μοι ένεπε, “νόμισμα” πολύτροπον...