Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

εξαγορές της πεντάρας


καφέ και ουχί καφενείο στην πλατεία του δημαρχείου της επαρχιακής του πειραιά πόλης. ελληνικός σκέτος και μονός, ... κερμάτια δύο και ενενήντα. μα διαθέτει μπισκότο πλαστικό, εντυπωσιακά συσκευασμένο. το καϊμάκι είναι πλούσιο με φούσκες στη μέση καθώς που μου αρέσει, φτιαγμένο απ΄ το σιχαμένο πλην τεχνολογικά άρτιο μηχάνημα που αντικατέστησε τη χόβολη. και η συσκευασία του μπισκότου με χλευάζει. γράφει espresso.
βγάζω το σημειωματάριο, απομίμηση moleskine, και μια γνήσια του χίλια εννιακόσια πενήντα pelican, απ΄ αυτές με την αξεπέραστη αντλία για το μελάνι. χρώμα μελανιού κόκκινο πορφυρό ... χαρτί λευκό, ...εντυπωσιακά λευκό και άγραφο...

...άνδρα μοι ένεπε μούσα πολύτροπον ....

Ένα κορίτσι πέντε έξι χρονών, σε διατεταγμένη επαιτείας υπηρεσία, πλησιάζει. Μα το ρέμπελο πλασματάκι έχει διάθεση για παιχνίδι. Καθώς με πλησιάζει βλέπει ένα πολύχρωμο χαρτί στο βρώμικο πάτωμα και η προσοχή του αποσπάται. Το πιάνει και το πετά ψηλά. Κάθεται κάτω απ΄ την λικνιστή πτώση που ακολουθεί το ρυθμό των νόμων της φυσικής και χορεύει σε ρυθμούς που ακολουθούν τους νόμους της παιδικής ηλικίας. Και ξεχνά να ζητήσει τον οβολό μου. Αναπόφευκτα σκέφτομαι τα παράπονα της δασκάλας για την κόρη μου που δεν συγκεντρώνεται στο μάθημα.... Και το κορίτσι με το πρόβλημα συγκέντρωσης προχωρά στο επόμενο τραπέζι. Η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά το διώχνει με κινήσεις έμπειρες και λόγια προσβλητικά. Το κορίτσι, έμπειρο κι΄ αυτό, γυρίζει την πλάτη στα βαμμένα μαλλιά και αναζητά το χρωματιστό χαρτάκι του. Μα δεν το βρίσκει και επανέρχεται στην διατεταγμένη υπηρεσία. Πλησιάζει και μου λέει πως πεινάει. Το ρωτάω που μένει και με παιχνιδιάρικη διάθεση σχηματίζει στον αέρα ένα περίεργο σχήμα με πολλές γωνίες. “Εκεί” μου λέει. “Μακριά”. Τη ρωτάω αν είναι μόνη και πως θα γυρίσει στο σπίτι. “Δεν είμαι μόνη. Έχω μαζί μου τη μικρή μου αδελφή και πεινάμε!” απαντάει και μου δείχνει ένα ακόμα πιο μικρό κορίτσι που ζητιανεύει λίγα τραπέζια πιο κάτω...
Οι σκέψεις συγκρούονται με τα συναισθήματα. Θέλω να δω τον εργοδότη των παιδιών, το γέρο Πίτσαμ απ΄ την όπερα της πεντάρας. Θέλω να τον δώσω στον Μακήθ, το γρήγορο μαχαίρι, να τον καθαρίσει. Μα ο Μακήθ έχει ήδη λυπηθεί τον γέρο Πίτσαμ και θέλει να τον προσλάβει στην τράπεζα που του έστησε η Πόλι. Και ο τραπεζίτης Πίτσαμ δε θέλει ν΄ αφήσει την επιχείρηση της ζητιανιάς. Και δεν τολμώ να ρωτήσω περισσότερα το κορίτσι γιατί υπάρχει η πιθανότητα να μην υπάρχει γέρο Πίτσαμ. Ίσως, πίσω απ΄ τα δύο παιδιά, να υπάρχει μια ιστορία βγαλμένη απ΄ τον ελληνικό κινηματογράφο. Λες και η μελό ιστορία ή η εργοδοσία του Πίταμ κάνει κάποια διαφορά για τα παιδιά.... Και θέλω να τα βάλω στο αυτοκίνητο, να τους δώσω χρήματα και να τα πάω στο σπίτι τους. Ή να τα πάρω στο δικό μου σπίτι, όπως πήρα εκείνο τον αλήτη το γάτο και τον έκανα άνθρωπο. Μα είμαι ένας πορνόγερος. Ο γέρο Πίτσαμ θα με συκοφαντήσει για παιδεραστία και θα πάρει πίσω τις δύο μικρές “επιχειρήσεις” του. Θέλω να πάω μέχρι το σπίτι τους. Να δω που μένουν. Να κινητοποιήσω φίλους και γνωστούς. Να κάνουμε κάτι για την μελό ιστορία τους. Να ρίξουμε μια σταγόνα στον ωκεανό. Μα ο Μακήθ, είναι φίλος πια με τον πεθερό του το γέρο Πίτσαμ. Μου δείχνει το μαχαίρι και με αποτρέπει. Καθώς χαϊδεύει την κοφτερή λεπίδα, με κοιτά υποτιμητικά κάνοντας τσ τσ τσ!
Μα την αλήθεια, σ΄ ευχαριστώ για το άλλοθι αδελφέ Μακήθ. Ωραία επιχείρηση έστησες γέρο Πίτσαμ. Αξίζεις τη συνδρομή μου...
Βγάζω απ΄ την τσέπη κερμάτια και εξαγοράζω λίγες απ΄ τις τύψεις. Οι Ερινύες την σήμερον ημέρα σιχαίνονται τους ικέτες. Θέλουν “νόμισμα”. Και το “νόμισμα”, καθώς αλλάζει χέρια, γίνεται μπουνιά στα μούτρα του ελεήμονα. Μα ο ελεήμων είναι έμπειρος στις μπουνιές. Είναι, ούτως ή άλλως πνιγμένος στα “νομίσματα” κάθε είδους και έχει καταντήσει “νόμισμα” ο ίδιος...
Το κορίτσι πιάνει απ΄ το χέρι τη μικρή του αδελφή και αποχωρεί. Πριν αποχωρίσει υποκλίνεται και μαζεύει απ΄ το πάτωμα το χρωματιστό χαρτάκι του.... Κανείς δε χειροκροτεί. ..... Αυλαία.
Μα, περίεργος καθώς είμαι, ρίχνω κρυφές ματιές πίσω απ΄ την αυλαία. Ο γέρο Πίτσαμ είναι εκεί. Τα κερμάτια αλλάζουν χέρια και τα κορίτσια κάνουν την εμφάνισή τους στο διπλανό καφέ-θέατρο. Φοράνε και πάλι τα κουρέλια της ζητιανιάς και δίνουν την ευκαιρία στους θεατές της ζωής να εξαγοράσουν Ερινύες.
Και είναι όλοι ευχαριστημένοι που υπάρχει ο γέρο Πίτσαμ να μετριάζει τις τύψεις τους. Και είναι όλοι αδιάφοροι για το ανθρώπινο δυναμικό πίσω απ΄ τα κουρέλια της επαιτείας. Και ο ρόλος γίνεται δένδρο που κρύβει το δάσος των μιμητών που βρίσκονται στην υπηρεσία του δύστυχου γέρο Πίτσαμ...

..."εξαγορά" μοι ένεπε, “νόμισμα” πολύτροπον...

18 σχόλια:

  1. μέχρι δακρύων η ματιά σου με συγκίνησε…

    ...και είναι όλοι ευχαριστημένοι που υπάρχει ο Ιούδας να μετριάζει τις δολοφονικές ροπές μας… να στέκει το μάτι σ’ αυτόν, το μίσος γι’ αυτόν να ξεχειλίζει… να φεύγει η ψυχή από τον σταυρό της…

    καλό σ/κ γραμμένο σε χαρτί χρωματιστό στου στέλνω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο με πονάει αυτή η ματιά και να ξερες...

    Και πόσο ανάγκη τοχεις φορές το σκληρό περίβλημα και τη μετάθεση που σου δίνει ο γερο-Πίτσαμ... για να επιβιώσεις μονάχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το βλέμμα της μικρής πονάει...

    Εκεί στην πλατεία κάπου ίσως ανταμώσουμε να σου πω πόσο με τάραξε ο λόγος σου...

    και στο φινάλε θα τραγουδήσουμε το τραγούδι του τέλους της παράστασης...
    την ικεσία...των ζητιάνων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε μου ειλικρινά γεννήθηκαν Ερινύες δίπλα μου όση ώρα διάβαζα το εξαιρετικά διεισδυτικό σε ψυχές κείμενο σου.
    Αλήθεια πάντως ότι κατέγραψες στην προδίδει μια ευαισθησία και μια ανθρωπιά που ελλείπει σήμερα που πάντα έχουν υπαχθεί κάτω από την ματιά κάποιου κυρίου Πίτσαμ.
    Με γοήτευσε η σκηνή με το έγχρωμο χαρτάκι. Ακόμη και η περιγραφή του καφέ, και του μπισκότου είναι η λεπτομέρεια που δίνει βαρύτητα στη διήγηση σου.
    Βέβαια ζήλεψα την πένα σου την pelican, παρόλο που θα ήταν άχρηστη για του λόγου μου, καθώς δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι με αυτήν ή με οτιδήποτε άλλο, που να μπορούσα να διαβάσω ο ίδιος μετά. Τόσο κακογράφος είμαι!
    Κρίμα τελικά που δεν έγινα γιατρός.
    Σε ευχαριστώ Απαράδεχτε για τούτη την ανθρώπινη ματιά που μοιράστηκες μαζί μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @λύχνος
    ναι όλοι ευχαριστημένοι με τον ιούδα....

    σκέφτομαι καμιά φορά πως αυτός ο ιούδας πήρε στις πλάτες του όλες μας τις αμαρτίες....

    καλό σ/κ και σε σένα λύχνε μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @δήμητρααααα
    ναι τόχουμε ανάγκη αυτό το σκληρό περίβλημα...
    μα αν το πετούσαμε για λίγο, ... αν μοιραζόμασταν όλοι από λίγο απ΄ τον πόνο που υπάρχει γύρω μας, τότε ο πόνος θα ήταν υποφερτός.
    ...νάσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @αντιγόνη

    αχ βρε αντιγόνη μου, νάξερες πόσες φορές στην πλατεία βλέπω κάποια ωραία και αριστοκρατική κυρία και λέω "λες νάναι αυτή η αντιγόνη;"..

    μα θα φανώ γελοίος αν αρχίσω να ρωτάω δεξιά κι΄ αριστερά, ... "μήπως είσαι η γιαγιά αντιγόνη;"

    νάσαι πάντα καλά και να αντέχεις τις ματιές των μικρών και των μεγάλων παιδιών που ξέρω πως σε πονάνε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @χριστόφορος

    αντιπαρέρχομαι τα καλά σου λόγια γιατί είσαι φίλος, ... όπερ προκατηλημμένος υπέρ του γράφοντος..

    φίλε χριστόφορε νάσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολυ ομορφο φιλε..
    Για πολλες αναγνωσεις...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. μαχαίρη φίλε μου, τιμή μου που σου άρεσε....

    νάσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. είναι τραγικό να βλέπεις παιδιά να ζητιανεύουν. ομως όσο δύσκολο και αν είναι, δεν πρέπει να υποκύπτουμε. διαιωνίζουμε μια αρρωστημένη κατάσταση.

    ώστε αυθεντική αντίκα πέλικαν;;;

    χμμμμ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. πράγματι δεν πρέπει να υποκύπτουμε με χρήματα...
    όμως πρέπει να σκύψουμε επιτέλους πάνω από το πρόβλημα δίνοντας χρόνο και ενδιαφέρον...

    ναι αυθεντική αντίκα πέλικαν (είμαι συλλέκτης...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όταν τα παιδάκια στο δρόμο μου λένε ότι πεινάνε τους προτείνω να μου πουν τι θέλουν να τους προσφέρω από τον πλησιέστερο φούρνο ή το πιο κοντινό περίπτερο. Και με κοροιδεύουν και με βρίζουν και φεύγουν. Και μετά, πιο κει βλέπω κι εγώ τον Πίτσαμ να τα περιμένει. Λυπάμαι που θα το πω και ίσως ακουστώ ιδιαιτέρως σκληρή και ανάλγητη αλλά δεν με επισκέπτονται πλέον Ερινύες για παρόμοια κοινωνικά φαινόμενα - προβλήματα τα οποία θα έπρεπε να φροντίζει το "κράτος πρόνοιας" το οποίο αντ' αυτού επαφίεται στις ενοχές των πολιτών.
    Αλλά φυσικά δεν είναι το μόνο για το οποίο αδιαφορεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @νεφέλη
    ....?????

    @αθηνά
    ναι μεν αλλά. τα παιδάκια παραμένουν πάντα τα θύματα. ιδιαίτερα αν βρίζουν και μοιάζον να έχουν ήδη διαφθαρεί απ΄ το σύστημα του πίτσαμ,... ιδιαίτερα τότε έχουν ανάγκη μιας αγκαλιάς...
    αυτό που λέω είναι πως θα έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε και να θέλουμε να δώσουμε μια αγκαλια.. αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @αθηνά
    και κάτι ακόμα...
    το λιγότερο που χρειάζονται όλα αυτά τα παιδιά είναι φαγητό..
    ο γέρο πίτσαμ δε θέλει η μηχανή που του βγάζει λεφτά να μείνει χωρίς λάδια και να καεί...
    τα ταϊζει τα παιδιά

    μόνο η αγάπη τους λείπει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Dr. Aparadektos
    Αχ, μπορεί να θέλω να δώσω μια αγκαλιά αλλά πως; Δηλαδή να κάνω τι; Δεν μου κάνεις κάποια πρόταση... Πως να κινηθώ, τι να κάνω; Θέλω πρακτικές και διεξοδικές λύσεις. Γιατί σίγουρα όταν μιλάς για μια αγκαλιά δεν το λες με την στενή έννοια της λέξης. Φαντάζομαι εννοείς κάποιες κινήσεις που θα τα βοηθήσουν στην καλυτέρευση της ζωής τους. Δείξε μου έναν δρόμο και, που ξέρεις ίσως μαλακώσω και τον ακολουθήσω. Εξ άλλου κι εγώ ήμουν ένα παιδί που για να μεγαλώσει στηρίχτηκε στην καλοσύνη των ξένων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @αθηνά
    πραγματικά δεν ξέρω και γω βρε αθηνά μου. ναι την αγκαλιά την αναφέρω με την ευρύτερη έννοιά της. αυτά τα παιδιά μας χρειάζονται και δεν ξέρω τι να κάνω. έχεις δίκιο πως το κράτος έπρεπε να ενδιαφερθεί. μα είναι βαθειά διεφθαρμένο. αν όμως ενώσουμε τις φωνές και το ενδιαφέρον μας, ίσως κάτι μπορεί να γίνει.
    ψάχνω κι΄ εγώ για την καλή την πρόταση που ευχαρίστως θα την κάνω πράξη.
    μέχρι τότε, ας προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε κι΄ άλλους και αν γίνουμε πολλοί ίσως κάτι γίνει... δεν ξέρω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ναι, η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται συλλογική δουλειά αλλά και πάλι είναι δύσκολα τα πράγματα. Εδώ μια ομάδα ατόμων μαζευτήκαμε για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με τους τσιγγάνους της περιοχής και πως μπορούμε να βοηθήσουμε τα μικρά τους σε σχέση με τις καλύτερης συνθήκες διαβίωσης και εκπαίδευσής τους. Αρχίσαμε δειλά δειλά τις επαφές και τις εθιμοτυπικές επισκέψεις, τους ενημερώναμε και άλλα τέτοια. Πίστεψέ με μέχρι τώρα έχουμε πέσει σε τοίχο όσο από την Πολιτεία και από τους εκπαιδευτικούς όσο όμως και από τους ίδιους τους γονείς των μικρών τσιγγάνων. Σαν να μην θέλανε να αλλάξουν κάτι στον τρόπο που είχαν μάθει ως τώρα αυτοί και τα παιδιά τους. Αλλά εμείς εκεί! Αφού να σκεφτείς μία κυρία της ομάδας είχε φτάσει σε σημείο να παραδίδει μαθήματα κατά τσαντήρι (όπως λέμε κατ΄ οίκον...).
    Αλλά επιμείναμε και θεωρήσαμε μεγάλο κατόρθωμα το ότι δύο κοριτσάκια πάνε στο πλησιέστερο στον καταυλισμό σχολείο. Και θα επιμείνουμε κι άλλο γιατί ευτυχώς όλοι είμαστε αγύριστα κεφάλια.
    Τι να πω; Μακάρι να μην κουραστούμε. Ναι, και σε όποιον έρθει κάποια ιδέα να το πει στον άλλον. Είναι μια πολύ καλή σκέψη. Αυτά. Χάρηκα που τα είπαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!