Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

εγκλωβισμένος


Έχουν περάσει τρεις μέρες από το σεισμό και είμαι ακόμα εγκλωβισμένος. Νιώθω πως είμαι έτσι, εδώ και χρόνια.... Σίγουρα ήταν σεισμός! Νομίζω... Τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Πάντως τρεις μέρες πέρασαν οπωσδήποτε. Έτσι πιστεύω. Αυτή η μικρή χαραμάδα που αφήνει την ακτίνα του ήλιου να τρυπώνει στον περιορισμένο χώρο της φυλακής μου, έχει ανάψει και έχει σβήσει περίπου τρεις φορές. Σχεδόν ούτε μία λιγότερη.
Η αίσθηση του χρόνου είναι περίεργη εδώ μέσα.... ή μήπως εδώ κάτω; Πριν λίγο βρισκόμουν στον 27ο όροφο. Στο γραφείο μου. Σε ποιον όροφο είμαι τώρα; Πόσο χαμηλά έχω πέσει; Το μόνο που θυμάμαι είναι οι σειρήνες. Και μετά ο χώρος που μίκρυνε. Τόσος δα έγινε....
Φωνάζω μα δε μ΄ ακούει κανείς. Και μετά βαριέμαι να φωνάζω και περιμένω υπομονετικά. Και μετά ουρλιάζω...
Μα τι διάβολο. Στο Μανχάταν είμαι. Δεν εκτοξεύτηκα στην άκρη του κόσμου.
Η βαριά ξύλινη πόρτα που χωρίζει το γραφείο μου απ΄ τους άλλους, μ΄ έχει φυλακίσει. Προφανώς πίσω της είναι τα συντρίμμια... Μα δεν έχω παράπονο. Ο εγκέλαδος μου φέρθηκε καλά. Στο γραφείο μου με εγκλώβισε... Δεν έχουν όλοι γωνιακό γραφείο. Ίσως γι΄ αυτό να άντεξε. Επειδή είναι γωνιακό...
Σίγουρα ήταν σεισμός. Νομίζω. Τι άλλο θα μπορούσε να μ΄ εγκλωβίσει στα χαλάσματα; Χίλιες φορές προσπάθησα να γυρίσω το κλειδί για ν΄ ανοίξω αυτή την πόρτα, ... τίποτα. Το γυρνάω από δω, από κει,... τίποτα. ... Λες και μου δώσαν λάθος κλειδί. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ελευθερωθώ,... αδύνατον. Δε μπορώ να ξεφύγω αλλά δεν έχω παράπονο. Το γωνιακό γραφείο μ΄ έσωσε....

Απ΄την πρώτη στιγμή του εγκλωβισμού μου το ήξερα. Είμαι χωμένος στα χαλάσματα. Και σίγουρος πως μετά από λίγη ώρα θα με βρουν, αρχίζω να βαριέμαι... Έτσι για να περάσει η ώρα, τρώω σχεδόν όλους τους ξηρούς καρπούς που έχω στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου. Πίνω και τέσσερα πέντε λίτρα νερό. Ευτυχώς έχω κι΄ άλλες προμήθειες. Και κάθε τόσο, ... αναγκάζομαι να απαλλαχτώ απ΄ τα υγρά που διύλισαν τα νεφρά. Τώρα χρησιμοποιώ μία γωνιά του τοίχου. Νομίζω. Την πρώτη φορά χρησιμοποίησα τον δερμάτινο καναπέ μπροστά απ΄ το γραφείο μου. Αργότερα, όταν ένιωσα κουρασμένος και θέλησα να ξαπλώσω, ... το μετάνιωσα. Και από τότε ο καναπές μένει στεγνός. Σχεδόν.
Τη δεύτερη μέρα νιώθω πανικό. Είναι κι΄ αυτά τα απόβλητα του παχέος εντέρου ... Μα ο χώρος έχει μικρύνει. Η γωνιά που έχω για τα υγρά και τα στερεά απόβλητα είναι τόσο κοντά μου. Μέσα στον ίδιο μου το χώρο. Σχεδόν πάνω μου. Κι΄ αν δε με βρουν; Αν ήταν πυρηνική έκρηξη; Αν είμαι ο μόνος ζωντανός στο Μανχάταν; Μαζεύω ότι υπάρχει φαγώσιμο και το χωρίζω σε μερίδες. Ένα κρακεράκι, ένα φιστίκι και πέντε καραμέλες για κάθε μέρα. Μπορώ να ζήσω για πέντε μέρες ακόμα. Το νερό, ένα λίτρο τη μέρα, φτάνει ενδεχομένως για επτά ημέρες ακριβώς. Τι να είναι πίσω απ΄ τα χαλάσματα; Ζωντανοί ή νεκροί; Μήπως εγώ πέθανα; Έτσι είναι ο θάνατος; Και γιατί θάφτηκα σ΄ αυτό το γραφείο;
Σήμερα είναι η τρίτη μέρα και με έχουν ζώσει περίεργες σκέψεις. Το γωνιακό γραφείο το κατέκτησα με την αξία μου. Έτσι πιστεύω! Ίσως ο Τζον θα μπορούσε να είναι στη θέση μου. Που να είναι άραγε ο Τζον; Επιβίωσε απ΄ το σεισμό; Το γραφείο του είναι δύο ορόφους κάτω απ΄ το δικό μου ... μπορεί και να στηρίζομαι πάνω στο πτώμα του Τζον ... ίσως τον έλιωσα. Μα ήταν σεισμός; Δε θυμάμαι να κουνήθηκα... Μόνο τη σειρήνα θυμάμαι. Και τα χαλάσματα γύρω μου που με πνίγουν από καιρό. Είμαι εγκλωβισμένος μέσα σ΄ ένα σχεδόν ανέπαφο γραφείο. Πνίγομαι απ' τη βρώμα των περιττωμάτων μου... Νιώθω λες και κάποιος με ταρακουνάει. Μετασεισμός;

... ξαφνικά είμαι ξαπλωμένος σ΄ ένα φορείο. Μ΄ έχουν σκεπάσει με μια γκρι κουβέρτα. Μια ελάχιστη χαραμάδα στα βλέφαρα είναι αρκετή για να δω καθαρά. Κοντά μου, μια ντουζίνα υφιστάμενοι, ... συζητούν για μένα. Δίπλα μου ακριβώς δύο τύποι αναπνέουν πίσω από λευκές μάσκες. Με ταρακουνάν και με σιχαίνονται. Δε θα ανοίξω τα μάτια . Θέλω να τους ακούσω. Να κρυφακούσω. Κάτι λένε για μένα. Κάτι απ΄ αυτά που αν ήμουν μπροστά δε θα τα έλεγαν.... Ήρθαν απ΄ τα χαλάσματα. Ήρθαν μέχρι εδώ που είμαι εγκλωβισμένος και μιλάνε για μένα....
  • Πως τα κατάφερε; Έφαγε μισό κιλό φιστίκια, ήπιε πέντε λίτρα νερό, χέστηκε πάνω του, κατουρήθηκε...
  • Και όλα αυτά σε δέκα; δεκαπέντε λεπτά; Δεν χρειάστηκε παραπάνω για να σπάσουμε την πόρτα...
  • Καλά, δεν τον ειδοποίησαν πως είναι άσκηση;
  • Δεν πρόλαβαν. Λιποθύμησε ο μαλάκας μόλις άκουσε τη σειρήνα.
  • Και την πόρτα πως την κλείδωσε λιπόθυμος; Τα ουρλιαχτά; Κι΄ αυτά λιπόθυμος;
  • Ξέρω γω πως τα κατάφερε ο μαλάκας; όπως έφαγε τους ξηρούς καρπούς ,... όπως ήπιε το νερό. Ξέρω γω;
  • ... Ξαναρίξε το φακό στα μάτια του. ... Ζει ή πέθανε ο χέστης;
  • Κοίτα εδώ! Πάνω στο γραφείο του. Έχει χωρίσει τις καραμέλες σε μερίδες...
  • Πως πρόλαβε να κάνει τόσες πολλές παπαριές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;

20 σχόλια:

  1. Oσο...Παρανοικο κι αν φαινεται...

    Ο φοβος...

    Εχει την ιδιοτητα...να...σταματαει τον χρονο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι εσωτερικοί μας φόβοι είναι οι πλέον οδυνηροί..
    Και όλοι εκεί "έξω" δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος του σεισμού και την ένταση της σειρήνας..

    Ο καθένας δίνει την δική του οπτική στο κείμενο..
    περιμένω το συνεργείο διάσωσης και ας πουν ότι θέλουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. .....
    Μια λεπτή γραμμή χωρίζει πάντα δυο αντίθετες συμπεριφορές...Είναι κι αόρατη η άτιμη και δεν καταλαβαίνεις ποτέ από ποιά μεριά είσαι...

    Εγκλωβισμένος ή ελεύθερος αλήθεια είναι ο καθένας από μας τώρα;

    Αυτή τη στιγμή τι θα έλεγε ο παρατηρητής της "πραγματικότητας" και ποιά είναι αυτή;;
    AnD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάσχεις και συ!!!
    Ασθένησες βαρειά σαν κι'εμένα!
    Μάλλον σε διπλανά γραφεία μας έχουν βάλει και ψάχνουμε ακόμα για τα κλειδιά οι χέστες!
    Δεν δίνουμε μια κλωτσιά στην πόρτα να την σπάσουμε!

    Πέρνα απο το σπίτι μου να σου δώσω ένα παυσίπονο...ενδείκνυται ακόμα και για τα εντερικά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. παρά τον εγκλωβισμό νοιώθεις ασφαλής...
    τα ζόρικα έρχονται μετά
    όταν σε πνίγει η δική σου η βρώμα...
    πάλι καλά
    πάλι καλά που το(ανα)γνωρίζεις

    δεν είναι και λίγο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε μου,
    Το κείμενο σου με καθήλωσε.
    Κόντεψα να αρχίσω χωρίζω τα τρόφιμα σε μερίδες.Σηκώθηκα να βεβαιωθώ αν η πόρτα είναι ανοιχτή και αν η τουαλέτα είναι προσβάσιμη. Και όλα αυτά παρά την καθήλωση! Φαντάσου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @μαχαίρης
    ναι έτσι πρέπει να είναι. υποθέτω....

    @αντιγόνη
    έτσι είναι αντιγόνη μου. χρειαζόμαστε, άλλος λίγο άλλος πολύ, ένα συνεργείο διάσωσης

    @and
    ...εγώ νομίζω πως όλοι είμαστε κάπως εγκλωβισμένοι. λιγότερο εγκλωβισμένοι είναι όσοι έχουν επίγνωση της κατάστασής τους....

    @κάρι
    χεχε τι μανία κι αυτή! να πιστεύεις πως ότι γράφω είναι αυτοβιογραφικό...... για ένα αμερικανάκι λέω κάπου στο μανχάταν... που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να πετύχει... πάντως ήρθα σπίτι σου και πήρα με μεγάλη χαρά το παυσίπονο. ο καζαντάκης έχει πάντα κάτι να προσφέρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @μέριλ
    ξέρεις, με τη δική μας βρώμα υπάρχει ένα πρόβλημα. η γιαγιά μου έλεγε πως ο καθένας την πορδή του την έχει για μοσχολίβανο..... θέλει αρετή και τόλμη η αναγνώριση της δικής μας βρώμας.....

    @χριστόφορος
    χε χε χριστόφορε φίλε μου καλά θα κάνουμε όλοι μας να ελέγχουμε κάθε τόσο την πόρτα.. και καλά θα κάνουμε να μη περιμένουμε κλειδιά. μια δυνατή κλωτσιά μπορεί να κάνει τη δουλειά μια χαρά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ όλους

    δεν είναι αυτοβιογραφικό
    ΔΕΝ είναι αυτοβιογραφικό
    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτοβιογραφικό

    λες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "Εκκωφαντική" η μυθοπλασία, με αφηγηματική τεχνική, σε καθηλώνει. Σε κάνει να βαθύνεις πρώτα στον πρωταγωνιστή, και μετά στον ίδιο σου το εαυτό,να ταυτιστείς εισβάλλοντας στην ατμόσφαιρά του "γωνιακού" γραφείου στον Μανχάταν.
    Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αφηγητής και συνένοχος της ίδιας του της τραυματικής εμπειρίας , όπου την βιώνει τρομοκρατημένος μη μπορώντας ακόμη να δει την πραγματικότητα,τους λόγους και τα αίτιά της.
    Αποδίδει άμεσα τα γεγονότα και τα συναισθήματα, που είτε με την ρεαλιστική τους ερμηνεία τα δούμε , είτε με την παραβολική τους μας συναρπάζουν.

    Ο μικρούλης μας εαυτός, οι φοβίες και οι αδυναμίες μας που τις είχαμε καλά κρυμμένες έρχονται στην επιφάνεια και η εικονική πραγματικότητα που χτίσαμε,το τοίχος που ορθώσαμε, διαλύεται στα εξόν συνετέθη και σε μια στιγμή, ο παράδεισός μας καταρρέει και εμείς ξεβράκωτοι, όπως πάντα, μόνο που ποτέ δεν βρέθηκε ο πιτσιρικάς να φωνάξει ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος, μπας και το πάρουμε χαμπάρι.
    Εντυπωσιασμένη!
    ΥΓ:
    Εγώ εσένα σου χρωστάω μία εξήγηση,επιθυμώντας πάντα να με συμπεριλαμβάνεις .......στα αγαπημένα σου.
    Να ξέρεις είναι δύσκολο μέσα στις ιντερνετικές συνθήκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πέστο κι'άλλες τρεις φορές
    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ!

    Με τις 6 θα το πιστέψεις! χαχαχαχαχχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχχαχαχαχα!

    Καλά μπάνια! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ο χρόνος είναι σχετικός. αν φοβάσαι τα δευτερόλεπτα γίνονται ώρες. αν χαίρεσαι, οι ώρες είναι λεπτά...

    πως το σκέφτηκες αυτό;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. η φυσιολογία του θρασύδειλου!

    με ταράζουν κάτι μεταδονήσεις γέλιου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @bb
    κατ΄ αρχάς πρέπει να σ΄ ευχαριστήσω που μπήκες στον κόπο....
    πράγματι αυτά που λές, αυτά είχα στο μυαλό όταν έγραφα για τον τύπο στο μανχάταν....

    και ναι, είσαι η αγαπημένη μου πολιτική αναλύτρια αλλά πολύ περισσότερο όταν θέλω μια νότα νοσταλγίας ανατρέχω σε κάποιες αναρτήσεις σου που μου θυμίζουν μια γειτονιά με γεράνια και πασατέμπο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @καρι
    σου τόπα μια και δυο και τρεις κι εφτα κι΄οχτώ και δέεεεεεκα
    δεν είμαι γω πρωταγώνιστής
    ούτε κι΄ εγκλώ βισμέεεεενος
    δεν ειμαι γω πρωταγώνιστής
    ούτε κι΄εγκλώ βισμεεεεεενος

    όπα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ria
    ο χρόνος ίσως και να μην υπάρχει.... ίσως να είναι ένα ακόμα τέχνασμα του μεγάλου σκηνοθέτη του σύμπαντος...
    εντάξει εντάξει, σαχλαμάρες λέω

    ο χρόνος είναι απλά σχετικός. σού χει τύχει να προσέξεις πως τρέχουν τα λεπτά όταν έχεις αργήσει σε κάποιο ραντεβού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @κοκό
    αχ βρε καλό μου κορίτσι, μη είσαι τόσο αυστηρή μαζί του. ίσως αυτός ο δήθεν σεισμός να τον έφερε στον ίσιο δρόμο......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Έλα βρε Απαράδεχτε,να σου πω για να ξέρεις,πολύ δύσκολα μπαίνω σε κόπο.
    Εμαθα να θέλω αυτό που κάνω και αυτό που θεωρώ ότι αξίζει τον κοπο.
    Όταν θέλω κατι και το κάνω μου δίνει χαρά, αλλά χαρά παίρνω και όταν κάνω κάτι γιατί αξίζει τον κόπο.

    Μην κάνεις λοιπόν ξανά τον "κόπο" να με ευχαριστήσεις,είναι κάτι που με πειράζει γι΄αυτό και επανέρχομαι. Ντροπής πράγματα,ακούς εκεί
    "να σε ευχαριστήσω που μπήκες στον κόπο...
    Να είσαι καλά βρε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Οι φόβοι και οι φοβίες μας… μας εγκλωβίζουν. Μας σκοτώνουν ότι ζωντανό απέμεινε… γεμίζει ο τόπος από την βρώμα του φόβου… δεν μπορούμε να ξεφύγουμε… είμαστε τόσο τιποτένιοι αν νομίζουμε πως… τόσο δειλοί…
    Ο λόγος και το υπόβαθρο της σκέψης σου, πάντα προκαλούν τον θαυμασμό μου!

    Φιλιά απεγκλωβισμένα δόΧτορά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τρεις μέρες χωρίς τσιγάρο!
    Αυτό κι αν ειναι εφιάλτης....

    Φίλε μου έγραψες ένα εκπληκτικό κείμενο, και το απογείωσες στο τέλος με την ανατροπή.
    Νομίζω ότι αυτό και ένα πιο παλιό (με την γυναίκα που δεν της τύχαινε τίποτα στραβό για να μην πάει στον άλλον στο ξενοδοχείο) είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει από σένα.

    Στο τέλος μ έβαλες να σκεφτώ δεκάδες πιθανά σενάρια για το τι έχει συμβεί.
    Αυτό ήταν το καλύτερο.
    Να σαι καλά φίλε
    και να μην ξεμένεις ποτέ από τσιγάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!