Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Παραμύθι δίχως τείχη


Κι΄ έφτασε η μέρα, οι εχθροί, που γκρέμισαν τα τείχη και μεσ΄ την πόλη μπήκαν.
Μα οι κάτοικοι της πόλης, σε σπίτια μέσα κλείστηκαν και τους και τους εχθρούς αφήσαν έξω.
Κι΄ ούτε μια πόρτα στους εχθρούς δεν άνοιξε.

Κι΄έφτασε η ώρα, οι εχθροί, που έσπασαν τις πόρτες και μεσ΄ τα σπίτια μπήκαν.
Μα οι κάτοικοι της πόλης στις ψυχές τους μέσα κλείστηκαν και τους εχθρούς αφήσαν έξω.
Κι΄ ούτε μια ψυχή δεν άνοιξε την πόρτα τον εχθρό.

Και μείναν μόνοι οι εχθροί, σε δρόμους και σε σπίτια, κι΄ αδίκως προσπαθούσανε, πόλη να κατακτήσουν.

Κι΄ ήρθ΄ η στιγμή που λύγισανκαι από την πόλη φύγαν... Οι εχθροί.

Και σαν απομακρύνθηκαν, ανοίξαν οι ψυχές.  Κι΄ αφήσαν πόρτες ανοιχτές, η μία για την άλλη.

Και τείχη δεν ξανάχτισαν. Και πόρτες δεν ορθώσαν.

Οι πόλεις οι απόρθητες, πέτρινα τείχη, πόρτες ξύλινες, ... δεν έχουνε ανάγκη!

3 σχόλια:

  1. τελικά
    το καλύτερο παραμύθι τό γραψες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχουν τείχη "γονιδιακής μου συνέχειας" πέριξ μου και δεν επιτρέπουν την απρόσκοπτη ανάγνωση τώρα.
    Καλή σου Κυριακή για τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @meril
    σ΄ ευχαριστώ, αλλά ... ελπίζω πως όχι....
    νάσαι πάντα καλά

    @Χριστόφορος
    είμαι βέβαιος πως τα διαμάντια της γονιδιακής σου συνέχειας σου χάρισαν αξέχαστες στιγμές...
    νάσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Χωρίς αιδώ, πες το εδώ!